(FİNALA 10 BOLUM QALDI DOSTLAR SEBR EDIN BIRAZ...)


O gece qayınanamın halı yene pis idi. Hekim çağırdılar. İyne vurulduqdan sonra özünde olmadı.

Hamı dağılışıb ev boşalandan sonra men de yatağıma uzandım. Qorxudan otağın qapısını içeriden bağlamışdım. Hüseynin yanına uzanıb, ona baxa-baxa saçlarını sığallayırdım.

Nazile hele gelib çıxmamışdı.

Bu vaxt qapı kobud bir şekilde döyüldü. Diksinib yerimden qalxdım.

– Aç qapını.

Zeynal idi. Onun sesini duyanda meni titreme tutdu. Qorxa-qorxa qapıya yaxınlaşdım. Özümü toplayıb soruşdum:

– Ne olub?

– Aç qapını deyirem!

Menim tereddüd etdiyimi görende Zeynal qapının arxasından sesini göyertdi:

– Menim sesimi qaldırma gecenin bu alemi! İçeri girsem sümüklerini qıracam, küçük!

Mecburen açarı burub qapını açdım. Zeynalın gözleri qıpqırmızı idi. Xumarlanıb süzülürdü. Rengi de boğulmuşdu. Evvel ele zenn etdim içkilidir, amma sonra başa düşdüm ki, narkotik qebul edib.

Meni gören kimi sert tonda:

– Ne keçib oturmusan yuxarı başda?! – dedi. – Kim verib sene bu ixtiyarı?!

Qorxa-qorxa üzüne baxdım. Dillenmeye halım olmadı.

– Çantanı ver bura görüm!

– Nece? Başa düşmedim. – Çaşqınlıq içinde soruşdum.

O, mene cavab vermeyi lazım bilmedi. İreli yeriyib özüne xas bir cüretle asılqandan asılmış el çantamı götürdü. Ağzını açıb içerisini qurdalamağa başladı. Ve istediyini tapıb:

– Bunları sene atamgil alıb! Atanın xarabasından getirmemisen! – dedi ve öz emeline beraet qazandıraraq, özünü haqlı sayaraq qızıl destini şalvarının cibine basdı. Çantamı üstüme tulladı. – Men sene ne Elşad deyilem, ne İlkin, ne de atam Eli!

Donmuş veziyyetde elece ona baxırdım. Demeye söz tapmırdım. Zeynal ise tekce bununla kifayetlenmedi. Ağlıma bele getirmediyim bir qeddarlıqla teleb etdi:

– İndi ise götür uşağını da, redd ol bu evden! Seni burda görmek istemirem!

Heyret içinde onu süzdüyümü görüb, özünden çıxdı:

– Ne gözünü döyürsen, axmağın balası! Çatmır dediyim söz sene? Redd ol!

– Hara

[1] 2 3 ... 6 >>