oldu, Leyla! Sene ehtiyacım var, bacı. Çox pisem! Kaş yanımda olaydın, kaş sene sarılaydım. Tab getire bilmirem bu derde. Bacarmıram!

– Sen ne danışırsan, ay qız?! İtkin düşüb nedir? Hardasan sen? – Leylanın sesi titredi.

Özümü toplayıb, gözümün yaşını sile-sile dedim:

– Rayondayam.

– İlahi, özün kömek ol! – Leyla derinden ah çekdi. Sonra mene toxtaqlıq vermek istedi. – Yeqin bir anlaşılmazlıq olub. Eminem ki, düşündüyümüz kimi olmayacaq. İnşallah, Elşad barede yaxşı xeber alarıq. Qorxutma özünü. Heyecanlanma. Uşağı düşün, özünü ele al.

Başıma gelen müsibetlerden xebersiz olan bacımın bu sözlerine meni tekrar ağlamaq tutdu. O ise meni sakitleşdirmeye çalışdı. Ürek-direk verdi.

Bir qeder sonra metbexe keçib Hüseynin yemeyini hazırlamağa başladım. Bu vaxt bir neferin metbexe keçdiyini gördüm. Salamsız-kelamsız masanın arxasına keçib oturdu. Zehmli-zabiteli baxışları canıma qorxu saldı. Bütün diqqeti ile altdan-altdan meni süzdüyünü gördüm. Üzündeki ifade, davranışları ilk baxışdan mende müsbet hissler oyatmadı. Sıxıla-sıxıla öz işimi görmeye başladım. Nazile mene yaxınlaşıb qulağıma pıçıldadı:

– Tanıdın bu kimdir?

– Yooxx. – Men oğrun baxışlarla yene hemin adamı süzdüm.

– Zeynaldır de. Elşadın qardaşı. Bir aydır çıxıb hebsxanadan.

Men heyretle Nazileye baxdım. Demeli, bu menim qaynım idi. Allahın bir salamını da vermedi, neinki meni gördüyüne sevine.

İlahi, Elşadla, İlkinle bunun arasında deryalar qeder ferq vardı. Heç ele bil bir atanın, ananın övladları deyildiler.

– Şeklini de görmemişdin?

– Yoox. – Çiyinlerimi çekdim. Lakin marağımı boğa bilmeyib, pıçıldadım. – Bes o bilir menim kim olduğumu?

– Niye bilmir ki. – Nazile narazılıqla gözlerini süzdürdü. – Qanacağı bura qederdir. Dindirmese, dinme.

Eslinde onun mene zillenen qanlı baxışlarından anlamalıydım bunu. Meni bu evde istemeyenin biri de artmışdı.

Bu vaxt Nazilenin 13 yaşlı qızı Fidan Hüseyni qucağında metbexe getirdi. Hüseyn birden-bire düşdüyü yad mühitde

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>