canıma velvele saldı. Üreyime qorxunc bir şübhe hakim kesildi. Meni saran telaşla tir-tir ese-ese imdad eder teki yalvardım:

– Qardaş, qurban olum, düzünü deyin. Ne olub Elşada? Başına ne iş gelib? Gizletmeyin! Gizletmeyin, xahiş edirem! Mene düzünü deyin, sizi and verirem Allaha! Boş yere atasını bura çağırtmazsınız!

Aslan ezab içinde baxışlarını etrafda dolandırıb, gücle dillendi:

– İki gündür Elşaddan xeber tuta bilmirik. – Bu ağır anların tesiri ile az qala inledi.

Men bu duyduqlarımdan sonra qarşımda ölüb-dirilen, çekdiyi ezabdan kiçilib büzüşen pehlevan cüsseli bu oğlana baxaraq başıma gelen müsibeti derk etmeye çalışırdım. Birden qetiyyetle dillendim:

– Yox, o, gelecek! Dedi ki, burada gözleyin! O bizi heç vaxt atıb getmez! Hüseyni yetim qoymaz! – Son sözümü hönkürerek dedim. Ve çığırmağa başladım.

Aslan bundan artıq tab getire bilmedi. Elleriyle qulaqlarını qapayıb, iti addımlarla evden çıxdı.

Men talan olmuş bir halda yere çökdüm.


Almaz xala hövlnak içeri, menim yanıma yüyürdü. Yanıb yaxıla-yaxıla nece nale qopardığımı görüb:

– Can bala! – deyib, boynumu qucaqladı. – Dözümlü ol!

Özü de kövrelib mene qoşularaq ağladı. Meni yerden qaldırmağa çalışanda keçirdiyim güclü heyecandan qarnımın altında dehşetli bir ağrı duyub, elimle qarnımı sıxdım.

Gözlerimi açıb özüme gelende xestexanada, palatada uzanmış veziyyetde idim. Çaşqın-çaşqın etrafa göz gezdirdim, heç ne başa düşmedim. Ne yaşadığımı da unutmuşdum. Bu vaxt bir tibb bacısının heyecanlı sesi geldi qulağıma:

– Hekim! Xeste ayıldı!

Palatada qeribe bir canlanma yarandı. Ağ xalatlı orta yaşlı bir qadın elimi tutdu. Nebzimi dinleyerek soruşdu:

– Xanım qız, özünüzü nece hiss edirsiniz?

Men hele de ne baş verdiyini anlamağa çalışırdım, amma olmurdu. Qalxmaq istedim, bedenime gücüm çatmadı. Hekim hemin deqiqe iradla:

– Olmaz! – dedi ve meni yerimde saxladı.

Men qarnımın üstündeki buz torbasını bu zaman gördüm.

– Ne olub mene? – Heyecanla hekime baxdım.

–

<< 1 2 [3] 4 5 >>