bir yerde qoyum, men qayıtmalıyam. Bir az celd ol! Maşın gözleyir.

Men bunu duyanda suda boğulan adam sayağı Elşaddan yapışıb yalvarmağa başladım:

– Yox! Men seni burda atıb, sensiz heç yere geden deyilem! Ölsem de burada ölecem!

Elşad gerginlik içinde üstüme bozardı:

– Sen deyesen hele heç ne başa düşmürsen! Veziyyet bilmirik nece olacaq! Terslik vaxtı deyil! Ne deyiremse, ona emel ele! – Bir anlıq susub, sonra irad yağan bir tonda elave etdi. – Geceni seherecen sizi fikirleşib, heç bilirsen men ne veziyyete qalmışam o sengerde?! Yüz defe ölüb-dirilmişem! Buraxmırdılar, yalvar-yaxar edib, gücle icaze ala bilmişem. Bilirsen icaze isteyende adama ne deyirler? Deyirler bes bizim ailemiz nedir, toyuq-cüce saxlamırıq ki… İndi gel ud görüm bu sözü, nece udursan!

Yene ayrı düşeceyimizi anladım, meni ağlamaq tutdu:

– Elşad, qurban olum, bele eleme.

– Söz eşit! – Elşad sözümü ağzımda qoyub eseble mene bağırdı. Diksinib, derhal yerimden qalxdım.

Elşad ise onun sesine oyanıb çığırıb ağlayan Hüseyni sakitleşdire-sakitleşdire, eyni zamanda hem de meni telesdirdi.

Salona keçende buranı tanımadım. Evin tavanı yox derecesinde idi. Divarlar delik-deşik olmuş, pencerelerde bir dene salamat şüşe qalmamışdı.

Men bizim üçün yalnız vacib olan bir-iki şey götürdüm. Ateş sesleri eşidilmekde idi. Elşad meni gözleye-gözleye ermenilerin ünvanına tez-tez söyüş yağdırırdı:

– Ay sizin ananızı, arvadınızı… – Hirsinden dilini-dodağını gemirirdi. – Öz torpağımızda nefes ala bilmeyek yeni, it uşağı?!

(Ardı var)
Müellif Firuze Davudqızı

<< 1 ... 5 6 [7]