iztirablı bir ahengle meni çağırışına özümü pencereye atdım. Gözlerime inanmadım. Elşadı heyetde gördüm. O, atamın müdaxilesine reğmen heyetin ön terefine keçdi. Yeniden meni sesledi.

– Melek… Melek…

Üreyim quş kimi pervazlandı. Qapıya yüyürdüm. Amma atamın qorxusundan eyvana çıxa bilmedim. Elşadın xahiş dolu bir sesle atama dediklerini duydum:

– Bir kelme sözüm var. Sözümü deyim, gedirem.

– Menim evim nedir seninçün? Görüş yeridir? Qızımı ne hesab edirsen sen özüne? – Atam hiddetle ona sesini bozartdı.

Elşad dodaqlarını bir-birine sıxıb, dinmedi. Başını aşağı saldı.

Herbi geyimde gelmişdi. Geldiyi deqiqeden bir eliyle böyrünü tutub dayanmışdı. Hiss olunurdu ki, gücle ayaq üste durur. Hele sağalmamışdı.

– Men sene sözümü demişem! Çıx get! – Atam ona son sözünü deyib yuxarı qalxdı. – Bir de buralarda görmeyim seni!

Menim gözüm Elşadda idi. O, arabir üz-gözünü turşutsa da şax dayanmağa çalışırdı. Amma üzündeki ifadeden aydın görünürdü ki, veziyyeti yaxşı deyil.

Atamdan bu sözleri duyduğu halda o, yene geri çekilmedi. Özünde güc toplayıb acı çeken zeif bir sesle yeniden meni çağırdı:

– Melek… Bir deqiqeliye çıx bayıra. Seni görüm, gedirem.

Meni ağlamaq tutdu. Bunu çox istesem de emel ede bilmedim.

Bu vaxt atam eve keçdi. Zehmli bir baxışla üzüme baxdı. Xeberdarlıq etdi:

– Evden bayıra çıxdığını görmeyim!

Men ağlaya-ağlaya atamın qarşısında ne vaxt diz çökdüyümü bele bilmedim:

– Ata… – Göz yaşları içinde sızladım. – İcaze ver, vidalaşım. Son defe! Söz verirem sene, adını da dilime getirmeyecem!

Bu sözleri dediyim zaman ne ezablar çekdiyimi bir Allah bildi. Çünki dilde bele desem de Elşaddan ayrılmaq istemirdim.

Anam mene göre yalvar-yaxar edib, atamı yola getirmeye çalışdı. Atam bir gözü mende, eseble fısıldadı. Ne düşündü, ne fikirleşdise üreyinin buzu sanki az da olsa eridi:

– Sözünü de, qayıt geri! Yubanma! Onu görende ele bilirem neslimi üzüme söyürler menim!

Derhal ayağa qalxıb, eyvana çıxdım. Meni gören

<< 1 [2] 3 4 ... 10 >>