bağlandı. Herbi mehkeme işi sona çatdırıb. Esger dili söz tutan kimi izahat verib, qeyd edib ki, “Hemin gece men herbi hisseni özbaşına terk etmişdim”. Bir sözle, Elşadı müdafie edib. Qezada ciddi xesaret aldığı üçün yararsız sayıldığına göre onun özünü de ordudan terxis etdiler. Elşadın da iş yerini deyişib, ön xette gönderdiler.

– Ön xette? – Heyretle İlkini süzdüm. Gözlerim doldu.

– Ne deyim ki, yerine düşsün, heç özüm de bilmirem. – İlkin teessüf içinde başını buladı. – Allah özü kömek olsun! Birce bu gelir elimizden, dua etmek.

Sonra maşından götürdüyü çantaları qapıdan içeri qoydu.

– Bunları Elşad gönderdi.

Çantalara baxan kimi bildim menim geyimlerimdir. Bir az da kövreldim. İlkinin sesine ona doğru çevrildim.

– Evin açarlarını da ev sahibine tehvil verib, maşını götürüb geldim. Elşad artıq yola düşürdü. Heç üzünü de düz-emelli göre bilmedim. – O, birden sözünü yarıda kesib, meni bağrına basdı. – Ağlama. Yaxşı olar, inşallah! Özünden muğayat ol! Neye ehtiyacın olsa, menden gizletme. Tez-tez gelib baş çekecem sene!

Hemin axşam çantaları açıb geyimleri yerbeyer etmek isteyende paltarlarımın arasında Elşadın köyneyini görüb tutuldum. Köyneyi burnuma tutub qoxuladım. Onun üçün nece qeribsediyimi bir daha hiss ederek, hönkür-hönkür ağladım.

(Ardı var)
Müellif Firuze Davudqızı

<< 1 ... 3 4 [5]