psixologiyamda derin iz buraxmışdı. Eseb sistemim pozulmuşdu ve men uzun müddet idi ki, müalice alırdım.

Elşadın hesreti meni deliye döndermişdi. Az qalmışdı qem-qüsseden, onu düşünüb göz yaşı tökmekden ağlımı itirem.

Heç kesle ünsiyyet qurmurdum, yemekden-içmekden kesilmişdim.

Heyatdan elimi üzüb, özüme qapanmışdım.

Hele kollecde oxuduğum ve ona düşmen gözüyle baxdığım o illerde onunla bağlı hadiseler bu gün menim üçün xezine dolu qızıldan qiymetli bir xatireye dönmüşdü.

Her gün yolumun üste dayanıb özünemexsus bir eda ile maşına söykenen ve bütün diqqetiyle meni izleyen Elşadın o baxışları indi de gözlerim önündedir.

Men yanından bir qeder aralanan kimi o, yeniden maşına eyleşib bir başqa döngede meni qarşılayırdı. Ve bu minvalla az qala rayonu dövre vururdu.

O zamanlar yatsaydım yuxuma girmezdi ki, vaxt gelecek, men bu oğlan üçün deli-divane olacaq, hesretinden xestelik tapacağam. Onun her rastıma çıxanda fürset tapıb mene eşitdirdiyi sözleri ve ahenginden qetiyyet yağan sesi qulaqlarımdan çekilib getmirdi.

“Bu oğlan heç vaxt boş söz danışmaz, gözel qız! Menden qaçmaqla deyil, xeberin olsun ki, bizim yolumuz artıq birdir. Qebir evinedek, bunu unutma! Yer-göy dağıla, yene de senden el çeken deyilem!”

Ve belece, Elşadın bir vaxtlar mene güvenc veren sözlerinin bu gün tamamile eksini gördüyüm halda yene de gözümü yola dikib, görünmemiş bir inadla onu gözleyirdim.

Anam bu halıma ağlayıb özünü helak etse de, atam içerisinde çekir, mene baxa-baxa şam kimi eriyirdi. Amma özüne verdiyi sözden de döne bilmirdi.

Son vaxtlar tecili tibbi yardım maşını tez-tez bize çağırışa gelirdi.

Her gece Elşadı yuxuda görürdüm. Çığırıb yuxudan oyanır, özüme gele bilmirdim. Yalnız qoluma sancılan iynenin tesirini bütün vücudum boyu hiss etmeye başlayanda “Elşad…” deyib, onun adını sayıqlaya-sayıqlaya özümden gedirdim.

Seher ayılanda ise bir ölüden ferqim olmurdu. Lal baxışlarla, sessiz-sedasız hamının üzüne baxırdım. Ne deseler müti bir şekilde

<< 1 2 [3] 4 5 >>