Gimnaziyada oxuyan bir uşağın dersleri çox zeyif idi, heç ne başa düşmürdü, heç ne yadında qalmırdı, sehv üstüne sehv edirdi. Onu tez-tez cezalandırırdılar. Uşaq görkemce de xoşa gelmirdi. Üz cizgileri kobud, saçları qaba, boyu balaca idi. Bir defe terbiyeçi-sinif rehberi uşaqlara gösterdiyi şekillere baxmaq üçün yaxınlaşan bu uşağa sanki iyrenercesine "aralı dur, senden serçe iyi gelir" dedi.
Rus yazıçısı Kuprin öz uşaqlığını bu cür tesvir edirdi:
"Serçe iyi nece olur, kim bilir?! Yeqin ki narahat edici bir iy olar"
Bir gün hemin uşaq gimnaziyadan qaçmaq isteyerken möhkem xestelenir, xestexanaya düşür. Gimnaziyaya qayıdanda, orada terbiyeçi-sinif rehberi artıq başqası olur. Qadın xestelikden zeiflemiş uşağa yaxınlaşıb onunla mehriban danışmağa başlayır. Onu qucaqlayıb, üreyine sıxır. Qaba saçlarına sığal çekir. Qeribedir...Uşaq sanki bir anda yaraşıqlı olur... Ondan xoş etir gelmeye başlayır, müelliminin etri ona hopur. Eslinde bu şefqetin, sevginin etri idi...Uşaq sağalır, yaddaşı, diqqeti xeyli düzelir. Mehriban müellimenin sevgisi uşağı deyişir. Sevgi, şefqet, merhemet uşaqları ağıllı, qeşeng, sağlam edir.
Unutmamaq lazımdır ki, insan onu sevmeyenlerin ehatesinde solur, sevenlerin ehatesinde dirçelir, gözelleşir. Xesteliyin, bedbextliyin, uğursuzluğun sebebini axtararken bu amiller unudulmamalıdır...
Doğan Cüceloğlunun da gözel bir sözü var:
"Müellimlik eden qarşısında sadece şagird görer, uşaq görer. Müellim olan ise qarşısında "can" görer"
