yeqin ki, hekim icaze verer eve getmesine.

Elşad daxilinde qopan tufandan Sonanın ona ne dediyini eşitmedi. Ayağa qalxıb elini cibine apardı. Siqaret qutusunu ve alışqanı çıxardı. Dünyası yıxılmış, alt-üst olmuş bir ehvalla dehlizden çıxıb, xestexananın heyetine endi.

***

…Eve geldik. Sona xala yatağımı hazırladıqdan sonra mene uzanmağa kömek edib, hekimin yazdığı dermanları içirtdi.

Elşad otağa keçse de gelenden qapının ağzında dayanıb durmuşdu. Lal-dinmez mene baxırdı. Yol boyu da sesi çıxmamışdı.

Sona xala:

– Men bir azdan qayıdacam, qızım. Sen ayağa qalxma. Ne lazım olsa, men ederem, – deyib getdi.

Elşadın baxışları canımdakı ağrıya bir ağrı da elave etmişdi. Üzümü yastıqda çevirdim. Göz yaşımı saxlaya bilmedim.

– Necesen? Özünü nece hiss edirsen? – O, nehayet ki, dillendi. Amma sesinin ahengindeki esebi, gerginliyi göyde tutdum.

– Sence nece ola bilerem? – Daha da kövreldim.

Elşad bir anlıq susub, sonra şübheyle soruşdu:

– Hamile olduğunu bilirdin?

– Emin deyildim. Bu vurhavurda yadıma düşen bu deyildi, deqiq vaxtı bele unutmuşdum.

O, bunu duyanda sözümü ağzımda qoyub, gözlemediyim bir şekilde eseble sesini qaldırdı:

– Yalan deyirsen! Gözünün içine kimi yalan deyirsen! Bilirdin! – Gelib qarşımda dayandı. – Qesden bunu menden gizletdin ki, men bu gün vicdan ezabından qovrulum. Özümü söyüb, qınayım. Bilirsen ne çekirem, ne veziyyetdeyem?

Onun kobudluğuna, bele sert reaksiyasına meettel bir şekilde yerimde dikelib oturdum:

– Sene birce bu xeberi öyrenmek lazım idi, he? Menim ne yaşadığım, neler çekmeyim sene vacib deyil! Menimle gör neyin davasını edirsen!

– Sen meni saymırsan! Söhbet bundan gedir! – Sinesi gerginlikle qalxıb-enmeye başladı. Sesi gerildi. – Nedir, fikirleşdin ki, Elşad ola bilsin hebse düşdü. Ne qeder gec deyil, bir yolla bu uşağı redd elesem yaxşıdır, he? Buna göre kimise behane edib, meni özümden çıxardın!

Teessüf hissi ile onu süzerek dözmeyib dillendim:

– Men sizinkiler kimi plan

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 >>