Sona xalanı müayine otağından çıxarıb tibb bacısına meni emeliyyata hazırlamağı tapşırdı.

Tibb bacısı hazırlığa başladı. Canımı qorxu aldı. Meni neler gözlediyine artıq şübhem qalmadı.

– Xanım, size kömek edim, qalxın kürsüye. – Tibb bacısının sesi meni diksindirdi.

Meni saran telaşla yerimde tir-tir esmeye başladım. Az qala imdad dileyer teki tibb bacısının üzüne baxdım. Amma ayrı yolum yox idi. O, meni qorxmamağa çağırdı.

***


Sona xestexananın dehlizine çıxanda boylanıb Elşadı gezdi. Elşad xestexananın penceresinden heyete baxırdı. Amma gergin ve narahat olduğu buradan da açıq-aşkar görünürdü. Eliyle saçlarını daraqlayıb, yumruğunu sebri tükenmiş halda pencerenin tinine vururdu.


Sona dayanıb onu ve davranışlarını izlese de ireli getmeye, ona yaxınlaşmağa ürek etmirdi.

Bu an derinden köks ötürüb geriye çevrilen Elşad Sonanı görüb duruxdu. Heyecanla qonşusunun üzüne baxdı. Ayaqlarını dalınca sürüye-sürüye ona doğru geldi. Udqunub, özünde güc taparaq soruşdu:

– Hekim ne dedi?

Sona ağlamaqdan qızarmış gözlerini Elşaddan qaçırdı, dine bilmedi.

Elşad onun üzündeki ifadeni izleyib, bir az da narahat oldu:

– Özü haradadır? Necedir veziyyeti? Bir ses eşitdim bayaq. Onun sesi idi?

Sona ard-arda gelen suallardan başını tamam itirdi. Bilmedi hansı sözü ve kelmeni tapıb, düzüb-qoşub desin ki, Elşada toxtaqlıq versin.

– Xalan qurban sene! Yaxşı olar, inşallah! Allah size deymesin teki, sizi bir-birinize çox görmesin! Özünüzü üzmeyin, Allah rehmdildir, yene verer!

– Ne olub axı?

Sona gücle dillendi:

– Uşağı götürmeli oldular. Telef olub. – Son sözü dodaqaltı öz-özüne pıçıldadı. – Merdimazara lenet olsun!

– Ne uşaq? – Elşad xebersiz olduğu üçün çaşıb qaldı.

– Melek hamile imiş. – Sona kövreldi.

Elşad bir xeyli donmuş veziyyetde Sonaya baxdı, dinmedi. Sonra tutqun ifade ile keçib dehlizdeki divanda eyleşdi. İki eliyle başını tutub oturdu, dinmez dayandı.

– Sen işinden qalma oğlum, qayıt. Men burdayam. Bir-iki saata

<< 1 2 3 [4] 5 6 7 >>