Meşhur Kolumbiya
yazıçısı, "Nobel" mükafatı laureatı
Qabriel Qarsia Markes xerçeng
xesteliyine tutulduqdan sonra
dostlarına mektub yazdı. Eslinde
bu, ecelinin yaxınlaşdığını hiss
eden Markesin bütün dünyaya
çağırışı idi... "Eger ALLAH mene bir
az da ömür bexş etseydi, her
düşündüyümü söylemez, ancaq
her söylediyimi mütleq
düşünerdim. Her şeye deyer
vererdim, verdiyim deyere
deydikleri üçün deyil, ifade edildiyi
üçün... Az yatardım, daha çox
yuxu görerdim. Çünki bilirem ki,
gözlerimizi yumduğumuz her
deqiqede işıqdan 60 saniye
mehrum qalırıq. Başqaları
dayananda men yeriyerdim,
başqaları yatanda men oyanardım.
Danışan her kesi dinleyerdim.
Gözel bir şokaladlı dondurmanı
lezzetle yeyerdim. Eger ALLAH
mene bir qeder de ömür bexş
etseydi, sade geyinerdim.
ALLAHım, eger bir qelbim olsaydı,
bütün nifretimi bir buzun üzerine
yazıb, Güneşin çıxmasını
gözleyerdim. ALLAHım, bir parça
ömrüm olsaydı, bir deqiqemi bele
insanları sevdiyimi onlara
söylemeden keçirmezdim, eşqe
aşiq olaraq yaşayardım. İnsanlara
aşiq olmaqdan el çekdikleri üçün
qocaldıqlarını, yaşlandıqdan sonra
aşiq olmaqdan çekindikleri üçün
yanıldıqlarını sübut ederdim. Bir
uşağa qanad vererdim, ancaq
uçmağı öyrenmeyi öz ixtiyarına
buraxardım. Qocalara ölümün
yaşla deyil, unutqanlıqla geldiyini
söyleyerdim. Ey insanlar, sizden o
qeder şey öyrendim ki?! Heç kes
esl xoşbextliyini sıldırım qayaları
dırmaşarken yaşadığını anlamır,
her kes dağın zirvesinde yaşamaq
isteyir. Uşaq ilk defe ayaqlarını
yere basanda, atasının ellerinin
ona her zaman destek olacağını
anlamağa başlayır. Sizden o qeder
çox şey öyrendim ki, ancaq
teessüfler olsun ki, men
öyrendiklerimi çamadanda
saxlayanda özüm ölmüş olacağam.
Hemişe hiss etdiklerini söyle,
düşündüklerini et. Eger seni bu
gün son defe yatmış veziyyetde
görseydim, seni berk-berk
qucaqlayardım ve ALLAHa senin
üçün dua ederdim. Eger senin son
defe bu qapıdan çıxdığını
görseydim, sene sarılardım, seni
ezizleyerdim. Eger

[1] 2 >>