İnsan ne zaman susur en çox? Ne zaman deyilen en ağır söze bele cavab qaytarmayacaq qeder sertleşe bilir? Belke de sertleşmek deyil he ? Dibe çökmekdir.. Yox bu da düz olmadı. Çünki çox zaman bu ikisi eyni şeydir. Dibe çökmeden sertleşmez boynunun arxasında yaranan qozbellik. Zamanla ne xeyanet incidir insanı, ne de illerin münasibetini heçe sayıb bütün yaşanmışlıqları bir söyüşe endirecek qeder deyerden salmaq. İnsanların saxtalığı teeccüblendirmir bir müddet sonra. Kinayeli gülümsemeleri görmezden gele bilirsen. " mümkün deyil " dediyimiz şeyler mümkün olduğunda, verdiyimiz deyer ve qoyduğumuz hörmetle zirveye daşıdığımız insanların hemin zirveden bize baxıb üzümüze tüpürdüyünü görende, hiss etdiyimiz yadlığın bedenimize verdiyi o qeribe üşütme hissinde itiririk sözlerimizi. Öyrendiyimiz her yeni şeyde, oxuduğumuz her kitabda, eşitdiyimiz terror xeberlerinde, universitet binasının heyetinde laxtalanmış genc insan qanını görende redd edir dilimiz danışmağı. Ne demişdi meşhur şair ? "Heyat böyük bir teatr sehnesidir ve bütün kişi ve qadınlar heyatları boyu bu sehne üzerinde birden çox rol ifa edir". Rollar her insana göre deyişir elbet.. zengini, yoxsulu, narkomanı, dahisi, ağıllısı,delisi, nikbini,bedbini.. amma bu aktyorların her biri hemin böyük sehnenin "seçim turundan" keçerken ortaq bir obrazı canlandırmalıdır: lal insan obrazını..
Susmaq, öz xoşumuzla seçmediyimiz tehsil sistemi kimi bizi içden-içe mehv eden, içimizdenki potensialı öldüren, bir zaman sonra " evveller olduğumuz insanı" bize tamamile unutduran zeherli bir sarmaşıqdır..ve ekser sarmaşıq, qucaqladığı ağacı tamam qurutmadan mehv olmaz..
