Her ömür romandı;
uzun, ya qısa,-
şirin sevgileri, acı sehvleri.
Senin yaşadığın bu romanınsa
ne çoxdu cırılan sehifeleri.
Burda uc-ucadı doğruyla yalan,
Belke, bu romanı yazan naşıdı?
Bu ağ varaqlarda lekesi qalan
Ya dodaq boyası, ya göz yaşıdı.
Çox da varaqlama bu romanı sen,
Qefleten seksenmek tehlükesi var.
Hansı varaqdasa bir de görersen,
Hele qurumayan qan lekesi var.
Bu kimin qanıdı? Bu ne qandı? Ne?!
Kimin qatilisen? Kimin celladı?
Batır barmağını, bir vur diline,
Gör tanış gelirmi bu qanın dadı.
Dadı yox, tamı yox, bu nece qandı?
Hardan bu varağa sızılıb bu qan?..
Bir yox, senin ömrün iki romandı;
Biri tanrı yazan,
biri sen yazan.
Tanrının yazdığı bu deyildi ki...
Bir dön ömrüne bax; otuz ildi ki,
Tanrının yazdığı o romanı sen
Korlaya-korlaya ömür sürürsen.
Bir bax o sehvlere, yalnışlıqlara,
Gör nece calanıb biri-birine.
Neçe dostluqlara, tanışlıqlara
Sen nöqte qoymusan vergül yerine.
Gör nece qoşmusan sen bu romanda
doğma feilleri yad isimlere.
Böyük sevgilerin keçib yanından,
uymusan yalançı tebessümlere...
...Ne deyir uzaqda seslenen azan?
Deyir, inden bele bu giley nedi?
İster Tanrı yazan, ister sen yazan,
Her iki romanın sonu eynidi, -
amma sona geden yolları başqa.
Ölende Tanrıya üzünü tut, de:
- Ey böyük romançı, meni bağışla!..
