1-ci hisse

İnsanlar her zaman deyerdi-keçmişini bilmeden geleceyinde xoşbext olmaq mümkün deyil. Evveller buna inanmazdım. Hetta gülerdim. Çünki niye insan keçmişindeki sehvleri xatırlayıb geleceyinde kövrelsin ki? Men unutmaqdan qorxmazdım heç vaxt. Amma sehv fikirdeymişem. İnsan keçmiş olmadan bir heçdi. Eger keçmişindeki sehvleri xatırlayıb ders almasan geleceyinde de eyni sehvlere yol verersen.
Amma men xoşbextem yene de. En azından sadece 2 ayımı xatırlamıram. Ailemi,bacımı,xalsmı xatırlayıram. Sadece Muradın dediyi o unudulmaz sevgini xatırlamıram. Off. Meni burda dustaq saxlanaqla neyi xatırlatmağa çalışır ki? Mecburi yox. Zamanla xatırlamalıyam.
Zeyneb bu fikirle özünü boğurdu. Xatırlamaq isteyirdi. O sevgini,o anları yaşamaq. Amma heç ne zatırlaya bilmirdi. Pencerı qarşısında oturub bütün günü ağlamaqla çare tapırdı. Murad sessizce otağın qapısın açdı. Evvelce seyr etdi o çox sevdiyi mesum qadınını. Sonra esebleşdi ona bu günleri yaşadan adamı tapa bilmediyi üçün. Bir eli qapının qulpunda qalmışdı bir elini de yumruq tutub yavaş-yavaş divara vururdu. Bu anda Zeyneb onu gördü. Gözleri dolmuş halda baxdı Murada.
--meni burda boşuna tutursa . Onsuzda heçne xatırlamayacam.
Murad derinden nefes aldı. Yavaşca içeri girdi. Zeynebı yaxınlaşdı. O qeder yaxınlaşdı ki Zeyneb heyecandan nefes ala bilmirdi. Elini saçında gezdirdi. Sonra dodağlarında gezdirdi elini. Gözlernin içine baxdı. Zeyneb özünü ele alıb danışmağa başladı.
--neylemeye çalışırsan bilmirem. Amma bu heç neyi deyişmir. Emin ol
--sende heç neyi deyişdirmeye biler Zeyneb. Amma menim hisslerimi daha da güclendirir. Sene her toxunduğumda daha çox bağlanıram sene. Daha çox arzulayıram seni. Sen indi başa düşmeye bilersen. Amma bil ki nefes aldığım müddetcesene menden başqa heç kim toxuna bilmeyecek. Heç kimin seni sevmeye ixtiyarı yoxdu
Murad bu sözleri deyib otaqdan çıxdı. Amma indi Zeyneb üçün daha çox çetin idi. Sanki bu oğlan özüne bağlamağın yolunu yaxşı bilirdi. Olduğu yerden terpene

[1] 2 3 ... 8 >>