almalıyam senden?

– Ona men bağırıb sesimi qaldıra bilerem! – Elşad gergin tonda sesini yükseltdi. – Heç kimin ixtiyarı yoxdur ona gözün üste qaşın var desin! Nedir, yiyesiz görmüsüz?

– Bağırma menim üstüme. Ananam men senin, uşağın deyilem! Belke yad qızına göre el de qaldırasan mene? Seni bele görürem, sen bunu da edersen! Bu qeder ağlın başından çıxıb! Kimdir ki, şah qızıdır?!

– Her kimdir! Senin gelinindir!

– Men gelin getirmemişem bu eve, gelinim de ola!

– Eybi yox, sen deyen olsun! Amma sözünü sakit de. Başa düşmese, başa sal. Daha şebeh çıxarma bu evde! Bir de deyirem, sakit ol!

– Men hele ölmemişem kiminse qızı gelib menim evimde özünden icad çıxarsın! Seliqe yaradıb menim üçün! Alemi vurub bir-birine!

Elşad sebri tükenmiş halda bağırdı:

– Eşi, tüpürüm senin seliqe-sahmanına! İndi qalan qab-qacaqı da men vurub qıracam! Besdir, meni özümden çıxarma! Besdir! Sebrimi basıram, başa düşmek istemirsiz! Özünüzü böyük kimi aparın ki, kiçik de üzünüze qayıtmaq mecburiyyetinde qalmasın! Ne etmek isteyirsen axı sen? Fikrin nedir?! Besdir de!

Qayınanamın sesi Elşadın sesini üsteledi:

– Bilirsen ne var? Götür arvadını da redd ol burdan! Gözüm görmesin sizi!

– Bura menim atamın evidir! Neslin gelib ev tikmeyib, meni qovasan burdan! Getmek lazım gelende gedecem, heç üzünüzü de görmeyecem!

Men heyete enib, çardağın altında, skamyada oturmuşdum. Onların sesi buradan bele duyulurdu. Bir yandan ağlasam da, bir yandan da qorxudan tir-tir esirdim.

Qayınanam bilerekden meseleni bu qeder qelizleşdirirdi. Üreyini boşaltmaq üçün bu ona bir behane olmuşdu ve fürseti elden vermeyib bacardıqca ireli gedir, Elşadı cırnadırdı.

Ele bu vaxt evin qapısı möhkem çırpıldı ve Elşadı iti addımlarla pillekeni enen gördüm. Rengi pörtmüşdü. Esebi üzündeki ifadeye yansımışdı. Mene doğru geldiyini görüb, derhal gözümün yaşını sildim, özümü toplamağa çalışdım. Gelib menimle yanaşı oturdu. Gerginlikle fısıldadı. Bir xeyli sakitleşmedi. Handan-hana:

– Hmm…

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>