gösterdim:

– Bunları deyirsiz?

O heç gözlemediyim bir şekilde elimin üstünden vurub:

– Başına deysin senin yaratdığın seliqe-sahman! – deyib sesini qaldırdı. – Toxunma menim evimde heç neye!

Nimçeler elimden yere düşüb çiliklendi. Men heyret içinde bir addım geri çekildim.

Ele bu demde Elşadın sesine ikimiz de geri çevrildik. O, tutqun halda her ikimizi ve döşemede çiliklenmiş qab qırıqlarını süzerek soruşdu:

– Ne olub?

Heç birimiz dinmedik. Qayınanam hiddetle üzünü çevirib metbex şkafının qapılarını yene bir-bir açıb çırparaq ne ise axtarırmış kimi davrandı. Elşad menim ağarmış benizime ve hele de esmekde olan ellerime gözucu nezer salıb, yeniden anasına seslendi:

– Bu gün cavab veren olacaq menim sualıma? – Sesi tarıma çekildi. – Söz soruşuram! Ne olub? Niye gelir sesiniz?

Qayınanam özünü eşitmezliye vurdu. Bele olan halda men dillenmeye mecbur oldum:

– Bilmeden elimden salıb sındırdım nimçeleri. Başqa heç ne.

Elşad gözünü anasından çekmeden:

– Sınıb, sınıb da… – dedi. – Dünya ki dağılmayıb!

Bir söz demeden derhal etrafa sepelenmiş nimçe qırıqlarını bir-bir toplayıb, süpürüb-temizlemeye başladım. Bu müddet erzinde Elşad metbexi terk etmedi. Ellerini qoltuğuna vurub, arxasındakı divara söykenerek dayanıb gözledi. Anası onun getmediyini görüb, eyhamla soruşdu:

– Nedir, keşik çekirsen? Ne sallanıb durmusan burda?

Elşad özünü eşitmezliye vurub, dillenmedi. Men işimi qurtarıb, derhal metbexden çıxdım. Salona keçende Elşadın anasına müracietle gerilmiş sesi duyuldu:

– Lazım gelse, beli, keşiyini de çekerem! Başqa sözün var?

– Belke bir mühafizeçi de tutasan, qorusun gülmeşeker arvadını!

– Ölmemişem hele! Gücüm var qorumağa! – Elşad sesini bozartdı. – Danışdığın sözlere fikir ver! Bil, ne danışırsan! İstemirem çox ireli gedim! Özüne hörmet qoy, menim sebrimi daşırma! Men ne kor deyilem, ne de kar! Elediyin hereketi de gördüm, dediyin sözleri de eşitdim!

– Eşidib! Gözüm aydın! Belke evimde danışanda icaze

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 >>