Menim de üreyim var. Seni her vuranda it kimi peşman olmuşam. Özümü o ki var söymüşem. Günlerle özüme gele bilmemişem. Amma sen de boynuna al ki, vadar edirsen.
Dillenmedim. Elşad qısa bir sükutdan sonra sözüne davam etdi:
– Meni sevmeyini teleb etmirem senden. Amma düşmen kimi davranma. Men heç bir qadının qarşısında qürurumu sındırmamışam. Senin qarşında ise baş eydi qürurum! Sen menim üçün yanımda olanda bele hesretini çekdiyim ilk ve son qadınsan! Son nefesimedek hesretindeyem, bil!
…Axşam terefi evde qayınanamla menden başqa heç kim yox idi.
Men metbexde bütün eşyaların yerini deyişib, metbex mebelini öz istediyim kimi sahmana salmışdım.
Qayınanam gelib bunu görende hiddetlendi. Men onun razı qalacağını düşündüyüm halda yanıldım.
– Ne ixtiyarla, özbaşına iş görürsen! Menim xeberim olmadan neyinse yerini deyişirsen! Bu evde arvad olmaq xülyasına düşmüsen? Men hele ölmemişem, sen bu eve sahiblenesen! Geci-tezi, geldiyin kimi de gedeceksen! Çox heveslenme!
– Men elece istedim deyişiklik olsun, – deyib, çaşbaş halda, qorxa-qorxa onun üzüne baxdım.
– Sehv elemisen! – Qayınanam sözümü ağzımda qoyub, qezeble üstüme çemkirdi. – Deyişikliyi gedib atanın xarabasında edersen! Menim evimde bir çöp de yerinden terpene bilmez! İndi zehmet çek, evvelki qaydasına sal!
O, nece hiddetlenmişdise, qanımı içmeye hazır idi. Bu derecede mene nifret edirdi. Görmeye gözü yox idi.
Menim yerimden terpenmeden hele de çaşqın nezerlerle ona baxdığımı gören qayınanam bir az da coşdu:
– Ne gözünü döyürsen?! Eşitmedin ne dedim?!
Elacsız qalıb, dediyini etmeye başladım. Neyi haradan götürmüşdümse, qaytarıb öz yerine qoydum. Amma qayınanam sakit olmadı. Men işimi görmekde iken o:
– Hanı nimçeler? Hanı qab-qacaq? – deye metbex şkafının qapılarını bir-bir açıb-qapadı. Deyinmeye başladı. – Eceb işe düşdüm de! Öz evimde mene ne lazım olsa, yerini senden soruşaram! Ölen günümdür!
Men tutqun ifade ile reflerden birinden götürdüyüm bir neçe nimçeni ona
»Sevgi Hekayeleri
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç