qürurunu kimese eydirib, özünü sındırmağı sevmir. Esebi ve sert görünse de eslinde üreyi mum teki yumşaqdır. Sadece, özü demiş, damarını tutmaq lazımdır.

Elşad bağdakı ağaclardan birinin altında otun üstüne uzanıb, sonra özüne xas mezeli bir eda ile:

– Ya Allah! – deyerek qefilden elimden tutub meni de öz yanına çekdi. Sıxıla-sıxıla dizi üste yanında oturdum.

Elşad qollarını başının altında çarpazlayıb başımızın üstünde qollu-budaqlı ağacın menzeresine baxa-baxa fikre getmişdi. Gözlerini yumub, bir xeyli bağda ses-sese veren quşların civiltisini dinledi. Menim onu nece süzdüyümden xeberi olmadan öz-özüne xefifce gülümsedi.

– Cennet, bax, men buna deyirem. Tebietin qoynu… Quşların neğmesi. Yanımda da bir huri-melek!

Sesimin çıxmadığını gören Elşad gözünü açıb qıyqacı meni süzdü. Baxışları yene meni çaşdırdı. Özümü itirdim. Meni heyecan basdı. Daha da sıxılıb, baxışlarımı ondan qaçırdım. Bütün diqqetinin hele de mende olduğunu hiss ederek narazılıqla bir anlıq üzüne baxdım:

– Niye ele baxırsan?

– Nece baxıram? – Maraqla üzüme baxdı. Şeytani bir tebessüm dolandı simasında.

Men cavab vermeyib gözlerimi ondan qaçırdım. Narahat halda köks ötürdüm. Elşad sualına cavab alıbmış kimi izaha başladı:

– Gedib de elimden ixtiyarım! Ondandır. Bu gözleri gören günden evim yıxılıb.

Gözünü hele de menden çekmediyini görüb, baxışlarımı etrafda dolandırdım.

Elşad yerinde dirseklenib oturdu. Elleri saçlarımda geze-geze bu günedek mene demek istediklerini indi diline getirdi:

– …Men de istemezdim bele olsun. Her şey el adeti ile olsaydı daha yaxşı olardı. Amma neyleyim, bele alındı. Qismetimiz bele imiş. Ele baxma üzüme! Sen mene bir balaca şans ver, gör, men senin üçün neler edirem. Heyatda yaxşı ne varsa çalışacağam senin üçün edim, her şey istediyin kimi olsun. Ne qeder ki, bu nefesim gedib-gelir, bacardığım qeder seni xoşbext etmeye çalışacağam. Amma seni qaçırdığımı gedib-gelib üzüme vurma! Meni öldürürsen onda! Ezab verirsen! Men de insanam.

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>