anasının davranışlarını süzürdü.

Sükutu bir gözü anasında yemek yeyen Elşad özü pozdu:

– Yemeyi kim bişirib? Sen?

Başımı yüngülce terpetdim.

– Hmm… Bunu bizim evde her kes bilir de… Men ağzımın dadını bilen adamam! Qabağıma qoyulan her tikeni yemirem! Gerek meylim çeken olsun!

Elşadın kökünde eyham yatan bu sözlerinden sonra qayınanam hirsinden fısıldadı. Qab-qaşığı bir-birine vurmağa başladı. Dava-dalaş düşecek deye üreyim esmeye başladı. Bir-birine deyen qab-qaşığın cingiltisi meni diksindirirdi. Bu anlar heç ağlımıza bele gelmezdi ki, qayınanam yaxın vaxtlarda bu sözlerin heyfini bizden çox ağır bir şekilde çıxacaq.

– Sen niye yemirsen? – Elşad anasının davranışlarına ehemiyyet bele vermeden tamam sakit halda menden soruşdu.

– Üreyim istemir, – deyib onun elini yüngülce sıxdım ki, çox ireli getmesin. Elşad gözucu meni süzdü. Üzümdeki ifadeden ne demek istediyimi başa düşdü, amma başqa söz dedi:

– Vaxtlı-vaxtında yemeyini ye. – Ve qabından götürdüyü öz tikesini menim ağzıma qoydu.

– İstemirem, – deyib, elini geri çevirmek istedim, amma o, yemeyi mecburi ağzıma dürtdü. İradla üz-gözünü turşutdu.

– Senin bu kelmen olmaya da… – Meni yamsıladı. – İstemirem…

Qayınanam bunu metbex şkafının şüşesinin eksinde görmüşdü. Oğlunun ünvanına kinaye ile dedi:

– Bu gün-sabah ev-eşik de temizleyersen, uşaq da saxlayarsan! Halal olsun!

Daha heç çeynemediyim tikeni birnefese udub heyretden böyümüş gözümle Elşadın üzüne baxdım.

Elşad bir söz demeden yemeyini yemeye davam etdi. Üzündeki ifadede acı istehza ile dolu bir tebessüm dolanırdı.

Men daha burda dayana bilmedim, qalxıb metbexi terk etdim.

Ertesi gün seher yemeyinden sonra onu bağda gezen gördüm. Meni gören kimi elinin işaresi ile yanına çağırdı. Getdim. Elimden tutub meni bütün bağ boyu gezdirdi. Söhbet etdik. O özü barede danışdıqca men onu keşf etmeye başlayırdım. Oxşar cehetlerimiz çox idi. O da menim kimi inadkardı. Danışığından bele başa düşürdüm ki, qürurludur. Ve

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>