…Elşad nece yorğun idise bir de günorta yuxudan oyandı. Yuyunub birbaşa metbexe geldi. Ona baxmadan öz işimle meşğul olduğumu görende gerneşib işareyle meni çağırdı:

– Pişşt…

Ona teref çevrilsem de üzüne baxmadım.

– Canavar kimi acmışam! Ne var yemeye? – Hemişe bu ifadeni işledirdi.

– İndi hazır olar.

Sözüm ağzımda qaldı. Ayaqlarım yerden üzüldü. Elşad:

– Oppa! – deye meni qucağına götürüb qollarının üste saxladı. Onun bu qefil hereketine diksinib, qeyri-ixtiyari çığırdım.

– Burax! – deye çapaladım, yere enmek istedim, amma o meni eyni veziyyetde qollarının üstünde saxlamağa davam etdi.

– Delisen? – Narazılıqla pıçıldadım. – Anan salondadır, görür!

– Görsün! – O, yene özüne arxayın bir eda ile dillendi. – Hele sevinsinler ki, başqa işler görmürem! Başıxarab adamam, ne desen gözlemek olar! – Sonra güleş ifade ile sözüne davam etdi. – Ay qız, senin heç pişik qeder de canın yoxmuş ki… Vay dede, vay! Serçesen, serçe!

– Yemek yandı! – Men inadla düşmeye can atdım. O ise meni qollarının üste fırladaraq, birden gözlemediyim bir şekilde, bextiyarlıqla sesini ucaltdı:

– Sevirem de men bu qızı! SEVİREMM! Neyniyim? Günahdır?! İlk defe görende dedim, Elşad, bu qız senin olmalıdır, vessalam! Menim pişiyim bir az inadkardır. Forsludur. Hirslendirende cırmaqlayır, amma qebulumdur!

Men tebessümümü gücle boğaraq, nehayet, onu inadından dönderib yere enmeyi bacardım.

Çox keçmemiş Elşad üçün yemek çekib onun önüne qoyanda qayınanam üzünden zehrimar yağan bir ifade ile metbexe girdi. Üzüne baxan kimi belli olurdu ki, Elşadın bir az evvelki sözlerini eşidib. Men onun geldiyini görüb getmek isteyende Elşad bileyimden yapışıb meni aşağı çekdi. Yanındakı stulda oturtdu. Ve ters-ters üzüme baxdı:

– Hara?!

Dinmeyib baxışlarımı yere dikdim. Araya sıxıcı bir sükut çökdü. Qayınanam burada bir işi olmasa da yalandan qurdalanırdı. Guya ne ise axtarır, amma tapa bilmir. O bele etdikce Elşadın rengi-ruhu deyişir, baxışlarını qaldırıb arabir narazılıqla

[1] 2 3 ... 7 >>