Tenhalıq başlayır burdan o yana,
Keçdikce keçilmez, atam balası.
Ayları, illeri tutsan boyuna,
Çayları, çölleri tutsan boyuna,
Ölçdükce ölçülmez, atam balası.
Daha çoxlarıyla aram serinler,
Çoxları boyuma sevinmez daha.
23 yaşımda meni sevenler
33 yaşımda sevemmez daha.
Men axı ne Çölem, ne Yol, ne Küçe,
Men axı hamının ola bilmerem.
Meni sevenlerden ötrü-ölünce
23 yaşımda qala bilmerem.
Ne qeder sözler var sözümden cavan,
Daha çığırmağa nefesim gelmir.
Daha bu dünyada özümden cavan
Şeirler yazmağa hevesim gelmir.
Kiriyir, yumşalır şeirlerim de,
Qocalır misralar, sözler menimle.
Dostlar cavan qalır şeirlerimden,
Qocalmaq istemir dostlar menimle.
İlahi, qocalıq buymuş demeli,
Dostlardan sessizce qırılır adam.
Ömür bir bulanıq suymuş demeli,
Ömür azaldıqca durulur adam.
İçimin-çölümün yuyulur pası,
Setirler göyerir bu ağ varaqda.
Ne çoxmuş ürekle elin arası,
Ne yaxşı, ölmedim bu aralıqda.
Sözler üreyimden elime yetdi,
Bir azca soluxdu-soldu, ne olar.
Bir azca şaxlığı-şuxluğu itdi,
Heç kes qınamasın, yoldu, ne olar.
Daha balta kesmez ağlım keseni,
Dünyanın dadını bilirem daha.
Bu qoca dünyada her nefesimi
Ağacdan meyvetek derirem daha.
Son nefes dünyada her şeyden şirin,
Şair de qocalır, ölür, bilirem.
Sözünden qan iyi gelen şairin
Ağzından süd iyi gelir, bilirem.
Bu dünya bir qaynar qazanmış deme,
Söndürmez odunu ne qar, ne yağış.
Dünyayla dalaşmaq asanmış deme,
Çetini dünyayla barışmağımış...
