içerisinde yere oturub qızını qucaqladı. Olan olmuş, qızları geri dönmüşdü. İndi onu sarıb - sarmalamaq onların en başlıca vezifeleri idi. Nazende atasına sarılıb hönkürerek ağlamağa başladı. Atasının saçlarına sığal çekib öpüş qondurması onun ağlamağını lap şiddetlendirirdi. Bir müddet ağldıqdan sonra sakitleşib ayağa qalxdılar ve masaya oturub yaşananları danışmağa başladılar. Nazende başından keçenleri tek - tek danışıb çiyinlerindeki yükü atmağa çalışırdı. Valideyinleri ise göz yaşı içinde onu dinleyirdiler.
- Men artıq geri dönmeyecem. Bu menim qeti qerarımdı. Yoruldum artıq ezab çekmekden. Eger meni qebul etmeyeceksinizse men ayaqda qalmağın bir yolunu taparam.
- Ele deme Nazende. Bes biz kimik? Seni oda atdığımız yetmirmiş kimi birde küçeyemi ataq?
- Atacan, siz istemezdiniz ki, bele olsun. Menim talehim beleymiş.
- Düzdü istemezdik amma en böyük günah bizdedi. İmkanlı ailedir dedik, qızımız bu kasıbçılıqdan qurtulub gün görecek dedik. Araşdırıb öyrenmeden verdik seni.
Nazende susub başını eydi. Dedikleri düz olsa da onların üzülmesini istemirdi. Bu sebebden her eziyyet qatlaşmamışdımı?
- Yaxşı bes sen bu qeder şey yaşarken biz nece bilmemişik. Niye heç ne demedin?
- Deye bilmedim.
Nazende başını eyib sözünü dedi.
- Men senin gec - gec gelmeyinden şüphelenmeliydim amma men özümü bir yalana inandırmışam. Men... Men nece atayam?
- Atacan, men istemedim bilib üzülesiz, fikir çekesiziz. Ona göre bildirmedim.
- Niye ay bala? Ne danışırsan sen? Beyem yiyesiz, kimsesizsen? Men ölmüşem ki, onlar sene eziyyet vere?
- O ne sözdü ata? Men sene arxalanıb geri dönmüşem.
- Düşündükce deli oluram. Sen neler yaşamısan ve bizim xeberimiz bele olmuyub.
- Tahir dedi ki, eger xeber yayılsa ya da qayıtsam sen rüsvay olarsan.
- Nece yeni? Tahir senin halını bilirdimi?
- He bilirdi.
- Bilirdi ve susurdu? Biqeyret... Seni qoruyacağına hele susdurubda... Tfu... Oğul boyunu yere soxum alçaq.
Ferhad kişi qezebinden dayanmadan oğlunu söyürdü.
- Ata, qurban olum meni

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>