Deqiq bilmirem, ne vaxt…
– Pis oğlansan, Elik… Bilmiş ol…
– Bilirem. Amma olanı budur.
Qız Elşadın bu sözüne bütün sinirlerimi oyadan bir ahengle yastı-yastı güldü. Sonra da elave etdi:
– Off… Darıxdım, Elik.
– Hmm… – Elşad demek istediyi sözü deye bilmediyi üçün saxta tebessümle dilinin ucundan geri qaytardı. Eliyle saçlarını daraqlayıb, sonra alnına yaydı. – Zeng vuraram sonra.
– Aha… Oldu. Gözleyecem. Öpdüm…
Men bundan artıq dözüm nümayiş etdire bilmeyeceyimi anlayıb, işimi yarıda saxlayaraq onlardan ayrıldım. Pilleleri iti addımlarla yuxarı qalxdım. Özümü otağa gücle çatdırdım. Çünki hönkürtümü boğmağa mende artıq taqet qalmamışdı.
***
Melek yanlarından ayrılan kimi İlkin mezemmetle qardaşını süzdü:
– A kişi… Neynirsen sen?!
Elşad dinmedi.
– Qırıl da bunlardan! Redd ele de başından, birdefelik! Ne uzadırsan axı…
– Öz işinle meşğul ol!
– Bilirsen bu qıza nece zülm edirsen?
– Kimin kime zülm elediyi göz qabağındadır!
– Kiçik herf yox idi? Yoxsa axtardın tapmadın? – İlkin istehza ile qardaşını süzdü. – Bu nedir, a kişi, göze girir e… Men subay ola-ola bu qeleti elemirem.
– Gözümde bir az zeiflik var. İri herflerle yazmışam ki, aydın görünsün. – Elşad kinaye ile dillendi.
– Gözünde zeiflik olsaydı Meleyi seçmezdin! Gözün lap yaxşı görür! Özü de nece lazımdır! Amma ağlında zeiflik olduğu deqiqdir! Senin başın heqiqeten xarab olub! Düzgün iş görmürsen!
– Ne edib-etmeyeceyimi senden soruşası deyilem! Özüm bilerem!
İlkin geri çekilmedi.
– Başa düşmürem, nömreni silmeyi bacarmırsan, yoxsa engellemek problemdir sene? Sil, redd ele! Niye şerait yaradırsan axı, bu qeder ireli getmelerine? Kimdir axı onlar?
Elşad hemin andaca baxışlarını qaldırıb sert tonda:
– Qoy telefonu yere! Eliuzunluq eleme! – deyib, qardaşına çemkirdi. – Üz verende astar da isteyirsen… Senin heddin deyil menim telefonumu qurdalamaq! Neyi ne vaxt silib, redd edeceyime özüm qerar verecem!
– Özünü ancaq gözden salırsan. Bunu deyim,
»Sevgi Hekayeleri
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç