Tesadüfen heyetde iki uşağın söhbetini eşitdim.
Biri qedeş sayağı o birine sual verdiki.
"Ala sen Gülünü doğurdan sevirsen?
Görürem günde görüşürsene ala. Lap ölürsenki ondan ötrü ala.
Bu biri cavab verir:
" Yox ala ne sevmesi. Yalannan seviremde ala. Yalannan görüşürem. Yalannan ölüremde ondan ötrü ala. Bu uşaq her sözünün başında yalannan deyib söhbetine davam edirdi. Meni gülmek götürdü. O qeder öz özüme Yalannan deyib güldümkü axrı bele bir şeir yarandı. Yaxşı pis içimden gelen bu oldu. Dedim oxuyub deyesiz yaxşıdı ya yox.
YALANNAN.
Yalannan çiçeyi qoxlayan Gözel!
Necesen, yalannan ölüm seninçün.
Yoluna dikilsin gözüm yalannan,
Yalannan xeyala dalım seninçün
Yalannan qovrulum, yalannan yanım,
Yalannan cızdağa dönsün olanım.
Yalannan bitmeze, durum, yollanım,
Yalannan yollarda qalım seninçün.
Yalannan inlesin könül tarım da,
Yalana bürünsün etibarım da;
Yalannan kar olsun qulaqlarım da,
Yalannan lal olsun dilim seninçün.
Yalannan sineme sıxım başını,
Yalannan oxşayım çatma qaşını;
Yalannan öpüm o hecer daşını,
Yalannan imana gelim seninçün.
Yalvarım-yaxarım kor aşıq kimi,
Düyülüm yaxana kür uşaq kimi;
Sarılım boynuna sarmaşıq kimi,
Yalannan divane olum seninçün.
