Deyişib
zemane,çönübdü dövran,artıbdı
fahişeler,peysere vuran.Arvad
var dalın verir, eri işleyir,arvad
var qonşunun şeyin dişleyir.Er
gedir işine,elinde çanta,arvadı
paylıyır ,bu atır kanta. 10 uşağ
atası,biri özünnen,oğraşın
peyserliy yağır
gözünnen.Soruşmur "ay arvad
bunlar kimindi?"deyirki,
"mehsuldu,öz işimindi".Alıbdı
arvadı çerez klub-bar,
Arvadı qabağdan etmiyib nübar.
Soruşsan deyecek qeyretim bele,
dost tanış içinde hörmetim bele.
Bu hala bele bir mesel yaraşır,
"kimde ne yoxdusa,onnan
danışır".
Tutubdu evinde dünen bir kişi,
soruşub ay arvad bunun ne işi?
Arvadı deyıbdi qardaşımdı da
nolsunki, uzanıb o lüt yanımda.
Bunuda atıbdı boynuna eri,
şişmeye öyreşib lomun peyseri.
Ne qeder danışsağ düzelmez bu
iş,
peyser de, fahişe de edibdi
verdiş.
Vermeydir,atmağdır onların işi,
fahişeden yar olmaz,peyserden
kişi...
