İçerisini yandırıb-yaxan bir ah idi bu. Dayanıb gözledim. Çox keçmeden Elşadın tebieti kimi ağır ahengli sesi duyuldu qulağımda. Aramla danışmağa başladı:

– Men bu nifrete yeni bu qeder layiqem? Bu qeder düşmenem men sene? Niye mene ezab verirsen? Niye bilerekden meni özümden çıxarıb deli edirsen? Men sene doğru dizin-dizin sürünürem, niye burnumdan getirirsen geldiyimi?

Birinci defe idi onun telefonda sesini duyurdum. Dillenib bu anda ona bir kelme xoş söz demek istedim, amma deye bilmedim. Anlaya bilmediyim güclü bir hiss qürurumun önüne keçib mene mane oldu.

Qısa bir sükut yarandı arada.

Elşad susduğumu görüb, yeniden özü dillendi:

– Aydın oldu! Demeli layiqem! Ne deyim, Allah canını sağ elesin…

Gözümden çıxan yaş damlası yanağıma süzüldü. Elşadın xetde yeniden fısıltısı duyuldu. Ve zengi bitirdi.

Meni ağlamaq tutdu. Özümü ele almaq üçün otaqda lengimeli oldum. Gözümün yaşını silib, telefonu İlkine qaytarmaq üçün salona getdim. İlkin divanda oturmuşdu. İki eliyle başını tutub fikre getmişdi. Meni görende:

– Noldu? Danışdınız? – deye soruşdu.

Başımı terpetdim. İlkin menim ağlamaqdan qızarıb şişmiş gözlerime diqqet edib, sual verdi:

– Xetrine deyib?

Dinmedim. İlkin:

– Hmm… Qardaş dem idi yene… Dili söz tutmurdu, maşallah! – Narazılıqla başını buladı. – Bu oğlan hara gedir e, bu xasiyyetle… Dost-tanışla bir yerdeydik. Zeng vurub teleb edir ki, telefonu apar ver Meleye. Deyirem kenardayam, söz başa salmaq olur beyem? Noldu, sözü ele bu idi?

Dillenmedim.

– Zeherini töküb gedib, indi de efv dileyir, he?

Men dolub-doluxsunmuş bir halda susmağa davam etdim.

– Dünen toydan gelenden onun qanı qara idi. Soruşdum, sebebini demedi. Hirsini tökmeye adam gezirdi, demeli, hedefe sen tuş gelmisen.

İlkinin bu sözleri mene Elşadın dostu Natiqle telefon söhbetini xatırlatdı. Amma yene de ne baş verdiyi mene melum olmadı. İlkinin sesine fikirden ayrıldım. O, köks ötürüb narazılıqla qardaşının qarasına deyindi:

– Ehhh… Bir gün

<< 1 ... 5 6 [7] 8 >>