hereketime çep-çep meni süzen Elşad:

– Berekallah! – dedi. – Hörmetin artıq olsun!

Men eyhamımdan qalmadım:

– Deyesen gelende vidalaşmadan gelmisen, nigarandılar!

Elşad eyni ifade ile gözümün içine baxıb bir söz demedi. Telefonu götürdü. İsteyirdim cavab vermesin. Amma o, zenge cavab verdi:

– Yene ne var! – deye çemkirdi. Bunu görende durmayıb getmek istedim. O deqiqe bileyimden yapışıb saxladı. Bir elinde telefon meşğul olduğu halda çevik terpendi.

Qızın sesini aydın eşidirdim. Forslana-forslana, amma ağlayaraq danışırdı:

– Elşad… Men… Men… Çox pisem! Niye zenglerime cavab vermirsen? Niye mene bele eziyyet verirsen? Senin üreyin daşdır? Men sensiz bacarmıram… Eşidirsen! Bacarmırrammm!..

Elşadın qulağı qızda olsa da, gözü mene baxırdı. Men bunları duyanda acı istehza ile onu süzdüm. Geri dartınıb elinden çıxdım. O, menim otaqdan çıxmağıma mane olmaq üçün celd yerinden qalxdı. Qarşıma keçib qolunu boynuma doladı, meni qoltuğunun altında saxladı. Ona dilimin acısını töke bilmediyim üçün hirsimden var gücümle qolunu dişledim. Qız hele xetde idi deye, o, sesini çıxarmasa da ufultusunu içerisine vurub, dodaqlarını ağrıdan bir-birine sıxdı. Ters-ters üzüme baxdı.

Qolunun üstünde dişlerimin izi qalmışdı. Qız ona ne ise deyirdi, amma Elşad daha onunla maraqlanmadı. Telefonu söndürüb bir kenara qoydu. Qapını içeriden bağlayanda men derhal ireli yeriyib:

– Mane olmayım söhbetine… Davam ele! Teselli ver! Gözü yaşlı atıb gelmisen! Günahdır! – deye otaqdan çıxmağa can atdım. Elşad elinin bir hereketi ile meni geri iteledi. Qapını bağlayıb, mene doğru çevrildi. Yaxınlaşanda üzüme dikilen baxışlarından fikrini anlayıb, bütün hirsimle sinesinden vurub acıqla dillendim:

– Toxunma mene!

– Bağırma! – Sert ifade ile ters-ters üzüme baxdı. Yeniden mene doğru geldi.

– Sifet görürem sende! İkiüzlü! Saxtakar!

Onun meni bundan artıq dinlemeye sebri, hövselesi çatmadı. İreli yeriyib bir göz qırpımında belimden yapışdı. Ve çevik bir hereketle

<< 1 [2] 3 4 ... 8 >>