sakit ol! – İlkin iradla anasına baxdı.

Elşad hirs onu boğa-boğa anasını süzüb, mene başının işaresiyle otağımıza getmeyi bildirdi.

Seher gördükleri qayınanamı nece odlamışdısa, indi fürseti elden vermeyib acıq çıxırdı. Men Elşadın zeif nöqtesi idim. Bunu bildiyi üçün Elşadı menle vurub, onu dava-dalaşa tehrik edirdi.

Men Elşadın sözünü yere salmayıb, otağımıza keçdim. Amma onların ne danışdıqlarını, istemediyim halda buradan da duyurdum. Qayınanam sesini ucaldaraq hele de Elşadı qınayırdı.

– Nedir, dünene kimi qardaşın idi, evlendin, daha sene lazım olmadı?

– Qanım onsuz da qaradır, bilib-bilmeden danışıb, ağzımı açdırma menim! – Elşad anasına bozardı.

– Senin danışmağa hele bir dilin de var, üstüme hökküldeyirsen?! – Qayınanam sesini bir az da qaldırdı.

Söz meni tutdu. Amma görünür, Elşad o anın esebiyle bunun ferqine varmadı. Qayınanam susmaq bilmirdi.

– Yorğan altında erize yazanın gelib de… O yazır, sen qol çekirsen! Daha sene ne ata-ana lazımdır, ne de qardaş! Yanında birce arvadın olsun, besindir! Arvad şirin olur!

– Lenet sene, kor şeytan! – Elşadın sesi gerildi. Ne ise divara çırpılıb çiliklendi. Men bu sese öz otağımda diksindim. Ve çox keçmeden evin qapısı möhkem çırpıldı. Bildim ki, Elşad esebini cilovlaya bilmeyeceyini anlayıb, çareni evden çıxmaqda gördü.

Bu anlar ne edeceyimi bilmeden qayınanamın Elşadın dalınca dediklerini dinlemek mecburiyyetinde qalmışdım.

Hemin gece Elşad eve gelmedi. O axşamkı söhbetden sonra ise qayınanam bize açıq müharibe elan etdi.

(Ardı var)
Müellif Firuze Davudqızı

<< 1 ... 5 6 [7]