Sonbeşikleri İlkindi.

İlkinin üzü gergin bir ifade aldı:

– İndi ne isteyir?

– Hemişe ne isteyir? Pul!

– Gönderme! – İlkin qeti ve esebi sesle dedi.

– Nece göndermeyim? El çekmir. Dayanmadan zeng vurur. Keçen hefte maaşı alıb, diri gönderdim. Bir qepiyine de toxunmadım. And-aman eledi ki, bununla da qurtardı. Üç gündür yene zeng vurur ki, pul gönder.

– Eclaf! – İlkin hirsinden dil-dodağını gemirdi. Qardaşının dediyi sonuncu sözlerin ferqine sanki indi varıb, ele bil yuxudan oyandı. Elşada irad tutaraq: – Aye, senin başın xarab olub? – dedi. – Maaşı diri gönderdim ne demekdir? A kişi, birdefelik sözünü de ki, men aile sahibiyem, menim de öhdeliklerim var. Sabah oğul-uşaq sahibi olacaqsan. Bunun zibillerini ne vaxta qeder ört-basdır edib, temizleyeceksen?

Elşad ikielli başını tutub, oturdu:

– Birden-bire kesib atmaq olmur de…

– Ata-anasının zehmetini yere vuran senin elediklerine ne qiymet verecek? Yeqin yene qumar oynayıb de… Ağız-burnunu dağıdırlar içeride! Ya da iyne pulu gezir oğ… – İlkin birden meni xatırlayıb, ağzına aldığı söyüşü gücle geri qaytardı. – Tfu!

– Bilmirem, ne zibili varsa ilan dili çıxarıb yalvarır. O qeder pulu hardan, kimden, nece tapım, heç bilmirem.

– A kişi, tapım nedir e! – İlkin özünden çıxdı. – Bu, hele “tapım” derdindedir e…

– Neyniyim? Öldürsünler?! – Elşad ters-ters qardaşını süzdü. – Bir bu qalmışdı.

– Qoy öldürsünler! Belke hamının canı qurtara! Qulaq as mene. Nömreni deyiş! Ne qeder zeng vurur, vursun! Ondan ötrü gedib ona-buna ağız açacaqsan? Kimlerinse qarşısında kiçileceksen?

Elşad narazılıqla başını buladı, bir söz demedi. Ele bu vaxt metbexden çıxan qayınanam hikke ile Elşada dedi:

– Qardaşına 5-10 manat pul gönderdiyini ne tez diline getirirsen?! Sen elemelisen de. Kim elemelidi? Qardaşın deyil? Ehtiyacı olmasa, ağız açmaz! Arvadına bir şey lazım olsa, ne tez edirsen?! Dünyanı dağıdırsan ondan ötrü! Bir defe elidolu gelmesen, üreyin sıxılar! Bu da qardaşındır!

– Ay arvad… Sen

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>