gözümün içine baxıb, dodaqlarını bir-birine sıxdı, fısıldayaraq narazılıqla başını buladı. Men durmayıb, tez otağa keçdim. Cemi bir neçe saniye sonra Elşadın kinaye dolu acıqlı sesi geldi qulağıma. Anasına müracietle:

– Oxşamışam da, arvadağız qohumlarına! Siz terefe çekmişem! Sizin nesil arvad terefe yıxılan olur axı! – Bunu deyib, qapını çırpıb getdi.

O, anası ile yola getmirdi. Ona qarşı çıxdığı üçün anasından üreyi sınmışdı.

Hemin axşam Elşad eve gelenden özünde-sözünde deyildi. Divanın bir küncünde oturub özü-özlüyünde ne ise götür-qoy edib fikirleşir, tez-tez narazılıqla fısıldayırdı. Bu, İlkinin de nezerinden yayınmamışdı. Marağını boğa bilmeyib, ona yaxın oturdu.

– Nolub, qaqa? Qanın niye qaradı? – Qayğıkeş bir hereketle elini qardaşının küreyine qoydu. – Nese problem var?

Elşad:

– Heç… – deyib söhbetden yayınmaq istedi.

Rahat danışsınlar deye men durub getmek istedim. İlkin qoymadı.

– Gelinbacı, sen özünü bizden saymırsan?! – İncik terzde mene baxdı. – Eyleş.

Men bir gözüm Elşadda, yerime oturdum. İlkin üzünü Elşada tutub, dedi:

– Sen boş yere bele dilxor olmazsan. Bir sebebi var.

Elşad bunu menim yanımda açıb-ağartmaq istemese de, qardaşının israrına dayana bilmeyib, astadan qanıqara halda dedi:

– Ne bilim e… Üç gündür zeng vurub baş-qulağımı aparır. Bir az bundan evvel yene zeng vurmuşdu. Heç bilmirem ne edim. Başımı tamam itirmişem!

– Kim? – İlkini şübhe götürdü.

– Zeynal.

Elşadgil üç qardaş idiler. Böyük qardaşları Zeynal narkotik aludeçisi idi ve bu yolda da hebs olunmuşdu. Hetta eşitdiyime göre, onun hebse düşmeyi Elşada işiyle bağlı problemler de yaratmışdı. Yalnız emisinin sayesinde Elşad hele de ordu sıralarında idi. Hem de o, herbini hedsiz çox sevirdi. Özünü bir başqa sahede göre bilmirdi. İlkinden duymuşdum ki, herbiçi olmaq hevesi ve fikri Elşadda hele uşaq yaşlarından yaranıbmış. Emisini herbi geyimde her görende Elşadın herbiye olan marağı günü-günden daha da güclenirmiş.

Elşad ortancıl idi.

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 >>