Bir gün Napoleon düşmen esgerlerinden qaçarken, bir baqqala girib sahibden derhal özünü gizletmeyini emr edir. O da Napoleonu uyğun bir yere gizledib, bir az sonra gelen düşmenlere de:
-“Az evvel biri qaçaraq bu terefe keçdi” - deyib aldadır.
Nehayet Napoleonun gözetçileri gelir...
Baqqal ömründe bir daha qarşılaşmayacağı Napoleondan soruşur:
-“Bağışlayın, amma maraqlı geldi, ölümle bu cür burun-buruna gelmek nece bir hissdir? '
Napoleon birden hirslenir:
-“Sen kim olursan ki, menimle bele danışmağa cüret edirsen?” – Deye qışqırır. Derhal esgerlerine adamı güllelemeyi emr edir, esgerler baqqalın gözünü bağlayıb, qarşısına düzülürler.
Her şey hazırdır, artıq “ateş” emri verilecek...
Adam içinden:
-“Ah, Ne etdin sen? İndi ölüb gedeceksen” deye düşünerken, arxadan bir cüt el uzanır, gözündeki bağı açır.
Qarşısında Napoleon dayanıb, tek cümle ile cavablandırır:
-Bax, bele bir duyğu!
Yaşayaraq öyrenmek, evezi olmayan ve en yüksek öyrenme formasıdır .
