Güneşe bir şey olmuş ola bilmezdi.. Yaşayacaqdı, o möhteşem gözelliyi ile qarşıma oturub gülümseyecekdi mene..
Seher qurtarma qrupları geldi, Güneşi qurtaracaqdılar.. Gücümün sonuna qeder qurtarma qruplarına kömek etdim amma olmurdu.. Yeddi qatlı binanın ikinci qatında yaşayırdı Güneş ve bina olduğu yere çökmüşdü.. Qurtarma qrupu adice süretiyle çalışırdı. Saatlar ireliledikce her kes ümidini yavaş yavaş itirirdi. Men ise ONun meni esla buraxmayacağını bilirdim. Ellerim beton kütlelerini qaldırmağa çalışmaqdan parçalanmışdı amma yorğunluq heç hiss etmirdim.. Sesimin qısılmış olmasına baxmayaraq bütün gücümle qışqırmağa çalışırdım.. Ve bu seyler içerisinde çox uzun saatlar keçdi.. Tehlükeli saatlar gelmişdi ve artıq her kes bu saatdan sonra yaşaması möcüze olacaq şeklinde zümzüme edirdi.. Ve texminen 40 saat sonra bir hereketlenme oldu dağıntı etrafında. Qurtarma qrupları elleriyle bir-birlerine işareler edirler, men ise ne olduğunu anlamağa çalışırdım.. Derhal dağıntının üzerine getdim.. Orada idi..! Güneşim orada idi..! Yalnız saçı ve bir az da küreyi görünürdü ve üzerinde keçmişde menim olan ve bundan bir ay evvel o istediyi üçün ona hediyye etdiyim t-shirtüm vardı. Heç sesi çıxmırdı, kimseye cavab vermirdi. O sıra bir neçe maşın ile onu çıxartmaq üçün betonları qaldırdılar, beton demirlerini kesdiler.. Bu iş 1-2 saat davam etdi ve sonunda qrupdan bir neçe adam sakin terefinden ONU yuxarı doğru çekib bir xereye yatırtdılar. Güneşim deye qışqıraraq eyildim ONA doğru. Gözleri bağlı idi, heç bir heyat elameti göstermirdi amma hele o ilk gördüyüm günki parıltısını saçırdı, heç bir yara izi yox idi.. Qrupdan hekim olduğunu söyleyen adam ONA doğru eyildi.. Ve qısa bir müddet sonra adamın üzü bir anda deyişdi.. Xeyr pis bir şey söylememeli idi.. Xeyr Güneşim ölmüş ola bilmezdi.. Adam titreyen sesi ile bir elini çiyinime qoyaraq "ONU qurtara bilmedik övladım.." dediyinde Güneşe doğru eyilib sıx sarıldım bir eli boyunbağısına birleşmiş cansız bedenine.. Sonrasını ise

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>