İşıqlı otaqda qaranlıq bir küncde gizlenen kölge sahibine yaxınlaşmaqdan qorxurdu. Otağa düşen güneşin şüaları onları ayırmışdı.
Uzaqdan bir-birine baxan, amma yaxınlaşmaq isteyerek uzaqlaşmalarından qorxan iki kes... Sadece gözleri ile bir- birlerini izleyirdiler...
Onlar ilk defe mehz bele bir işıqlı yerde tanış olmuşdular, amma o vaxt nedense sahibi onu heç görmemişdi. Sahibinin gözleri qızın baxışlarında, barmaqları klavişlere toxunan bestekar tek onun ellerinde süzürdü.
Sükut idi. Danişmırdılar ... Sadece gözler ve eller... Heresi birinin qelbinde seyahetde idi. Namelum bir mekanda güneşin çıxmasını seyr eden sayhetçi tek men qonşu stolun arxasından bu gözellikden hezz alırdım. Tekliyimi bele unutmuşdum...
Sahibme yaxınlaşıb onun xoşbextlyine sevindiyimi demek isteyirdim, amma çekinirdim. Belece ondan uzaqda onun sevincini seyr edirdim...
Herden geceler ondan ayrılıb küçede işıq saçan yol fenerlerinin altında eyleşib tekliyimi özüme unutdurmaq üçün yoldan keçen serxoş insanları qorxudurdum. Seher ise qayıdıb yuxusuz halda onun arxasınca gezirdim.
Hemişe de eyni yerler: ofis, kitabxananın yanındakı dayanacaq ve parkda fefvvare önündeki oturacaq... Amma bu gün nedense ofisden tez çıxdıq, dayandığımız yer daynacaq yox, xestexana oldu...
Divara söykenerek hemin ellere ve hemin gözlere baxırdım. Gözlerden yaşlar damlalarla o ellere süzülürdü.
Artıq o gözel güneş qürub edirdi... Yene de sakitlik idi, amma bir neferin sakitliyi... Qarşısında ancaq viraneliyi gören seyyah tek artıq öz gözümü günahlandırırdım. Bu an ilk defe sahbim arxaya çevrilerek kömek isteyen gözleri ile mene baxdı...
İndi baxışlar gecenin qaranlığını gözleyirdi, yeniden qovuşmaq üçün... Artıq tek o vardı, bir de onun xatireleri mense onların tek şahidi idim...
