gün işden gelende oğlumun gözünün içine baxdım ve "Bu gün doyunca oynamısan?" soruşdum. Heyretle baxdı ve "yox" menasına gelen "çık" etdi yene. "Onda gel geyinek gedek oynayaq" dedim. Beraber çöle çıxdıq. Pencereden bizi gören yoldaşları geldi, beraber oynadıq. Eve elende toz - torpaq içindeydik. Duş aldıq. Onu desmalla quruladım, başını sığalladım. Belece her gün beraber oynayırdıq. Çox xoşbext idik. Texmini 7-8 gün sonra, hamamdan çıxanda desmalla onu qurulayırdım, balaca ovucları ile yanağımı tutdu ve "Ata, seni çox sevirem" dedi. Müellim, nefesim daraldı, gözüm doldu. İndiye qeder heç vaxt dememişdi bunu; belke de demeyecekdi. "Ne böyük tehlüke!" düşündüm. Belke de bu cümlenin eskikliyini heyatımda heç hiss etmeyecekdim.
Belece bir müddet keçdi. Bir gün valideyn iclası idi. Evvelki görüşlerimizde hemişe müellimi " Savadlı uşaqdır amma derslerine mesuliyyetsizdir, yoldaşlarına da qulaq asmağa imkan vermir. Evde çox meşğul olun, öyüd nesihet edin" deyirdi. Güman ki, bu defe daha çox danlaq eşidecekdim, amma olsun! Xoşbext idim!
Müellime gülümseyerek, "Bu uşağa ne etmisiz?" soruşdu.
- "Çox pisdi?" soruşdum.
- Yox, dedi, artıq yoldaşlarını heç narahat etmir, tapşırıqları daha seliqeli, düzgün yazır. Artıq istediyim kimi bir şagird olub. Müellimenin qarşısında gözlerim doldu. İnanmırdım qulaqlarıma, vay oğlum, vay, bu güne qeder biz seninle nece davranmışıq?
Eve geldim, her şeyi yoldaşıma danışdım. Teşekkür üçün sizin yanınıza gelmeyimi istedi. Ona göre elinizden öpmeye geldim. Menim ve oğlumun heyatını qurtardınız.Ailemin xoşbextliyi xilas oldu. Heqiqeten bir insanın ana veteni uşaqlığıdır.
P.S. Uşaqlığı xoşbext keçmiş uşaq daha müveffeqiyyetli olurmuş! Uşaqlar gülsün deye yaşayaq. Uşaqlar gülerek böyüse, sonunda böyükler güler. Böyükler gülse, bütün ölke, insanlıq güler...

<< 1 [2]