Mütleq sona qәdәr oxu..
Bir gün seminara başlamazdan önce orta yaşlı bir kişi geldi.
- Müellim, elinizi öpmek isteyirem, dedi. El öpdürmekden xoşum gelmediyi üçün qoymadım, amma soruşdum:
- Xeyir ola? Niye öpmek isteyirsen elimi? - Müellim, 3 il önce seminarınıza geldim ve bütün heyatım deyişdi. İndi daha xoşbext bir ailem var ve bunu size borcluyam.
- Ne oldu ki? Nece oldu?
- 3 il önce şirketimizin teşkil etdiyi 2 günlük seminarda bizimle beraber idiniz. O seminarda dediniz ki, " Bir insanın ana veteni uşaqlığıdır. Uşaqlığını doya-doya yaşamamış bir insanın xoşbext olması çox çetindir. Bir ananın, atanın esas vezifesi övladlarının uşaqlığını düzgün yaşamasına şerait yaratmaqdır." Men bir anlıq öz-özüme düşündüm: Göresen men uşaqlarıma bu şeraiti yaradırammı? Bu sualı heç düşünmediyimi hiss etdim. Men bütün atalar kimi idim. 9 yaşındakı oğlum men eve gelende meni görmemeye, qaçmağa çalışırdı. Bilirsinizmi niye? Çünki onu gören kimi soruşurdum: " Derslerini oxuyub qurtarmısan?" O, ise qorxa-qorxa baxır, gözünü qaçırır, bir az da sıxışdıranda "yox" menasını veren "çık" sesi çıxarırdı. Esebleşirdim, deyinirdim. Onun üçün etdiklerimi, çekdiyim eziyyetleri xatırladırdım, qarşılığında oxumadığı üçün ondan utandığımı deyirdim. Neticede bütün evde kederli sükut yaranırdı. Bu yerde bir az susub davam etdi:
- Sizin seminardan çıxdıqdan sonra düşünmeye başladım: "Men nece atayam?" Yol boyu düşündüm ve öz-özüme dedim ki, oğlumla münasibetlerimiz haqqında yoldaşımla danışım ve ortaq qerara gelek. Eve gelen kimi yoldaşımı qarşıma aldım, seminarda danışılanlardan danışdım ve dedim: "Bizim oğlumuz qoy 5 il sinifde qalsın, amma uşaqlığını yaşasın." Yoldaşım ters-ters baxdı ve dedi ki,
- Bu nece seminardır? Kimdir bu adam? Ele şey olar? Bizim uşağımız uşaqlığını yaşayacaq, o biriler sinifini keçecek irelileyecek! Ele şey olmaz. Ruhdan düşmedim, mübarize apardım, axır ki, yoldaşım "Ne isteyirsen et" dedi. Bir an sanki gerginliyim, üzüntüm yox oldu, rahatlıq yaşadım.
O biri

[1] 2 >>