qığılcımlar.

***

İnsan o ailenin övladı olurdu ki, yalnız o ana ve ata bezi şeyleri öyrenmeyimizi, bir addım, kiçik bir addım daha irelileyeceyimizin nizamını saxlayarmış.

***

Yaşadıqca, bir sevinc yelini gömüren kedere meğlub oldum, özümü yerinde durarken addımlarını ağır-ağır yere vuran eskerler kimi hiss etdim.

***

Heyat bizi ona olan ehtiyacları ile ileliye çekirdi.

***

Başına gelen her hadisenin bir menası vardır. Dünyanın bu nizamına inanmaqda tereddüt etmeyen insanları seçimlerine göre hemişe qısqanmışam. Mene göre en gözel niyyetlerime baxmayaraq, bunu bacarmırdım: qorxu ve edaletsizlik qarşısında her zaman geri düşdüm. Hemişe daxilimde insanların üzünde minnetdarlıq duyğusu görmediyim üçün üsyan oyandı.

***

Dil dişin ağrayan yerine deyer.

***

Bu cür şeylerde mecburetme olmaz, yoxsa seyyar satıcılara benzeyerik; mallarının reklamını ne qeder çox etseler de, hamı bu işde bir hiyle olduğu düşünür.

***

Xoşbextliyin hemişe bir obyekti vardır, neye görese xoşbext olursan, xoşbextliyin var olması xarici sebeblerle bağlıdır. Halbuki, neşenin obyekti yoxdur. Belli olmayan bir sebebden seni sarıyar, varlığı güneş kimidir; seni öz heraretiyle yandırar.

***

Bizim münasibetimizi düşünen zaman ağlıma bir menzere – ağac ve onun gövdesine sarılmış bir sarmaşıq gelir. Ağac daha yaşlı, daha yüksekdir, uzun zaman eyni yerde durur, kökleri daha derindedir. Sarmaşıq ise onun ayaqlarında, yalnız bir mövsümde açır, onun köklerine kök yox, ancaq sap deye bilerik. Sonra balaca qollar çıxarır ve ağacın gövdesinden tutub dırmaşmağa başlayır. Bir-iki il keçdikden sonra ise ağacın başına çıxır. Ev sahibi yarpaqlarını tökende o hele de yaşıl qalır. Yayılmağa, sıxlaşmağa başlayıb ağacı bütünlükle sarıyır, artıq güneş ve su yalnız sarmaşığa çatır. Bu demde ağac saralıb solur ve mehv olur, yerindese yalnız sarmaşıq üçün dayaq olmağa yarayan quru gövdesi qalır.

***

Meğlubiyyet duyğusu onu qebul ede bilmeyeceyim qeder güclü

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>