berk qucaqladı. Ne de olsa öz torpaqlarından biri idi. Şems atasının bu halını izledikce kövrelir Amal ise daha da teecüblenirdi. Axı bu insan kim idi ki, onu öz doğma yaxını kimi qucaqlayır. Bir az keçdikden sonra artıq her şey ona aydın olmuşdu. Amal Moskvada işleyirdi. Buradan qayıdandan sonra ise yeniden öz doğma yurdunda yaşayacağını demişdi. 32 yaşlı bu genc öz peşesinin önde gedenlerinden idi. Artıq onun adı en yaxşı ürek cerrahları siyahısında idi. Uzun söhbet esnasında Şems sadece onları dinleyirdi. Abdulla beyin Ebdül kişini çağırması ile gencden bir neçe deqiqelik ayrılaraq onun yanına getdi. Şems ise Amalla birlikde qalmışdı. Amal etrafındakı insanlara baxırdı. Şems ise söz demek isteyirmiş kimi yüngülvari öskürüb söze başladı. – Gelen defe ehtiyyatlı olun. Berikanın qarşısına kim çıxsa o milletine, kimliyine baxmır vurub keçir. Kiminse onun yolunu kesmesini sevmir.
Amal ilk evvel anlamasa da gözlerini qıyıb diqqetle şemse baxanda gözlerinden tanıdı.
- Demek o siz idiniz? Min il düşünsem ağlıma gelmezdi.
- Ne?
- Bir qızın bu qeder meharetli at sürmesi.
Şems onun bu sözüne ürekden gülmüşdü. – Teeccüblenmeyin burada qızların ekseriyyeti yaxşı at çapır.
- Men ilk defedir görürem.
- Bu da tebiidir. Azerbaycan ve Moskvada çöl ve ereb atları olsaydı inanıram ki, orada da xanımlar meharetli olardılar bu sahede.
- Siz burda böyümüsünüz?
- Beli, nedir ki?
- Azerbaycan dilinde ele danışırsınız ki..ele bil anadangelme bu dili öyrenmisiniz.
Şems yeniden gülmüşdü onun bu sözüne. Şems güldükce Amal özünü pis hiss edirdi. Sanki lağa qoyulmuş kimi hiss edirdi özünü.
- Ele anadangelme bu dili öyrenirem. Atam menimle ancaq azerbaycan dilinde danışır.
- Atanız? Ebdül bey atanızdır?
- Beli.
- Aa bağışlayın bilmedim.
- Üzr istemeye ne gerek. Hardan bile bilerdiniz. İzninizle men artıq getmeliyem. Şad oldum
- Men de. Amma gelen defe atı sürüb aparmadan icaze verin men de yaxından baxpım.
- Berika imkan vermez ona toxunmağa. Ona menden ve

<< 1 2 [3] 4 5 >>