Bu hadise soyuq bir qış günü olmuşdu. Texminen saat 8:30 radelerinde 80 yaşında nurani bir qoca baş barmağındakı tikişi sökdürmeye gelmişdi. Görünürdü ki, o çox telesir, o titrek sesi ile saat 9:00-da vacib işinin olduğunu bildirdi. Men teessüf hissi ile ondan gözlemeyini xahiş etdim, çünki bütün hekimler meşğul idiler ve onu 1 saata ancaqqebul ede bilerdiler. Ağsaqqal kederli halda tez-tez saata baxırdı ve bu meni tesirlendirdi. İşim olmadığı üçün onun barmağına baxmağı qerara aldım. Barmağını müayine eden zaman biz onunla bir az söhbet etdik. Men marağımı gizlede bilmedim ve soruşdum:
— Yeqin siz başqa bir hekime de getmelisiniz, ona göre bele telesirsiniz?
— Xeyr, bele deyil. Men saat 9-da xestexanada olmalıyam.
Yoldaşımın seher yemeyini vermeliyem.
Bu zaman men ondan yoldaşına ne olduğunu soruşdum
Yaşlı kişi cavab verdi:- Onda Alçqeymer xesteliyi tapıblar...
Men saata baxıb soruşdum: -Bes siz gecikseniz o narahat olmaz ki?
Qocanın sözleri meni teeccüblendirdi: Yoldaşım meni artıq 5 ildir ki, tanımır, hetta menim onun neyi olduğumu da xatırlamır. O yaddaşını itirib.
— Buna baxmayaraq siz her seher ora gedir, ona qulluq edirsiniz? Axı o sizi tanımır? Niye bu qeder eziyyet çekirsiniz?
Qoca gülümsünerek cavab verdi: — O meni xatırlamır, men ki, onu xatırlayıram.
Men göz yaşlarımı gücle saxladım, qoca gedenden sonra uzun müddet özüme gele bilmedim: Bu ki, menim daim axtardığım sevgidir”
Hetta ele ağır xesteliyine baxmayaraq o qadın xoşbextdir, çünki onu seven bele insan var.
Heqiqi sevgi – ne fiziki ehtiras, ne de romantikadır. Esl sevgi her şeyi olduğu kimi qebul ede bilmekdir- nece olub, nece var ve nece de olacaq...
