Bir nağıl, hekayet, belke de bir revayet oldu dillerde varlığını bele bilmediyin sevgim. Sessiz-semirsiz geldin kimsesiz könlüme. Sevginin ne olduğunu bilmeden sevgi yağışına qerq etdin cansız ruhumu. Esdikce insan ruhunu mest eden xefif meh kimi esib zülmet dünyamı nura doğru apardın. İlk seni sevdi ürek. Men sevmeyi senden öyrendim. ”Taleyim” deyib qelbimi ve ağlımı senle doldurarken sildim oradakı bütün keçmiş kederleri. Atdım ruhumu inleten kimsesizlik yükünü. ”Sevirem” deyib seni kimseye anlatmağa cesaret etmesem de her kes sene olan sevgimi azacıq da olsa anladı. Amma yaşadığım bu adi heyatda dünyamı hedsiz gözel eden varlığın ne olduğunu heç kes bilmedi. Bu xeyalının bexş etdiyi xoşbextlik duyğusu idi .O xeyal ki, sonralar qelbim onu özüne hemdem seçib her an onunla söhbet edirdi. Bax belece xoşbextliyimin temelini qoydu bu mehebbet. Men xoşbextliyin ne olduğunu senden öyrendim.
Ele bu xoşbextliye qovuşmaq üçün her gün senli sabahlara oyanmaq ümidi ile yumuram gözlerimi: bir gün hesretden ağlaya-ağlaya, bir gün de xeyalının bexş etdiyi xoşbextlikden gülerek. Qeribedir ki, dodaqlarıma qonan ilk gülüşün sebebkarı sen olduğun kimi, gözlerimden axan ilk yaşların da sebebkarı sensen. Mense düşünmeden, hiss etmeden, uzaqlardan her gün bir az daha bağlanıram sene. Artıq sevgin qelbimde ele bir yer tutub ki, o sevginin bitmesi üçün bu üreyin dayanması gerek. Amma neyleyim ki, bu vücud bu üreksiz yaşaya bilmediyi kimi bu ürek de bu sevgisiz yaşaya bilmir. Artıq ne sensizliye, ne de sensizliyin getirdiyi tükenmez iztirablara dözmür ürek. Öz sevgisinin oduna her gün bir az daha eriyib asta-asta mehv olur. Xeyalının gözleri önünde bitir zavallı bir ömür.
Mense bu ömrü deyil xeyalını, varlığını hiss ederek bitirmek isterdim.....
