Üreyim qaralır sensizlikden. Yoxluğuna gedir saatlar. Sen yoxken, her şey "senle"şir. Daha çox böyüyür hesretim, hesret üreyimin ortasını qovurur.
Yanğın yeri kimidir evim, yatağım, hamısı kül olmuş darmadağındır. Bes men? Bir göre bilsen ne delilikler edirem, yoxluğuna nisbet edercesine, özüme lağ edirem.
Elimde qalan bir fotoşekil, gözlerim ağrıyır baxdıqca, ağlayıram. Ne gelse önüme vecime almayıb, davam ederem heyatıma sanırdım. Yanılmışam! O qeder güclü deyilmişem. İndi anlayıram, çaresizleşirem.
Menasız davalar edirem insanlarla, hirsimi, esebimi bezilerinden çıxarmağa çalışıram. Gün bitir, gece olur. Yene yoxluğunun mahnısı çalır radioda, ağlayıram.
Bir danışa bilseydik kaş, neler söyleyeceyem, amma lal olmuşam sanki. Sen de mene hesretsen belke, belke de men ele olduğuna inanmaq isteyirem.
İndi tam bu anda kim bilir haradasan? Belke kitab oxuyursan, belke bir siqaret yandırmış, balkonda fikirlisen, göresen ağılına geldimmi?
Belke başqa bir qadının gülüşünde gizlenirsen. Bunlar sensizliye öyreşme saatlarıdır, gece yarısını keçdiyinde zaman, yoxluğunun qoxusuna qarışır siqaretim, ellerimde tüstü böyüyür.
Her kes kimi sen de keçeceksen bu şeherden, heç kime qalmadığı kimi qalmayacaq sene de eşq. Dağlar dayanacaq, çaylar, denizler, amma biz gedeceyik.
Adlarını bele bilmediyimiz insanlarda axtaracayıq bir-birimizi. Xoşbextlik oyunu oynayacayıq, yuxuda yene ağlımız bir-birimizde qalacaq.
Kiçik oyunlarla bezeyeceyik heyatı, qaçan qovalanacaq evvel, sonra özümüz qaçacağıq, amma en çox aynadakı gözlerimizden.
Bunu anlamayacaqsan belke, amma men sende, sen mende hemişe var olacağıq.
Mene izah ede bilersenmi, sevgilim, niye bu anda sene sarılıb, yatmaq varken, ikimiz eyni şeherde tek başına yatırıq?
Niye bu qeder yaralandım? Sen niye yoxsan, mene izah ede bilersenmi?
Her kes öz uçurumunun kenarında dayanır, sevgilim. Men düşmemek üçün sene uzadıram elimi.
Ya sen de tut, güc alaraq bir-birimizden, yox edek bu heyatın yüklerini, ya da burax birlikde
