Namaz, nefse ağır gelen bir ibadetdir. Nefs, ondan xilas olmaq, qaçınmaq üçün ağla sığmaz sebebler uydurar. Bu işde şeytan da nefsin en böyük dostu ve kömekçisidir. Şeytanın ve nefsin, adamı namazdan saxlamaq üçün icad etdikleri behaneler heqiqeten qarşı qoyulması çetin şeylerdir. Bu iki düşmenin insana en çox sözlerini keçire bildikleri çağ da insanın bedenle en güclü, amma tecrübe ve irade baxımından en zeif çağı olan genclik çağıdır. Şeytan ve nefs, heyatının heç bir dövründe adama, gencliyinde olduğu qeder müsellet olmaz. Çoxu kimsenin namazı hemişe texire salmaları, bir az daha yaşlandıqları ya da teqaüde çıxdıqları zamana buraxmaları bu yüzdendir. Buna qetiyyen imkan vermemek, polad kimi bir irade ile bu cüte düşmenin qarşısında dayanmaq dinimiz baxımından benzersiz qazanclara vesiledir.
En meqbul ibadet genclikde edilen ibadetdir. Bedenin bütün orqanları sağlam, bütün beyin mexanizmi yaxşı işlerken Allaha qulluq etmenin deyeri ve derecesi çox ferqlidir. Peyğemberimiz (S.E.V)ın bildirdiyine göre Allah (C.C)ın qiyamet gününde özlerini gözleyeceyi, ferqli reftara tabe tutacağı yeddi sinif insandan bir sinifi de Allaha ibadetle böyüyen genclerdir. Ağıl ve mentiq de qebul eder ki, ora bura ağrıyan, axsayan bir bedenle edilen ibadetle, saat kimi işleyen bir bedenle edilen ibadet eyni olmaz.
Tek Allaha qulluq edib, tek ONdan kömek gözlemek, tek ONA sığınmaq şüuru, dünya heyatının keçici nemetlerine bel bağlamağa, yersiz bir ehtiras ve telaşa qapılmağa qarşı en möhkem teminatdır. Din böyüklerinin tecrübesiyle sabit olmuşdur ki, namaz esnasında Fatihe müddetini, menasını bilerek, eşiderek oxumaq adama, bütün dünya narahatlıqlarına bir sünger çeke bilme cesaret ve qabiliyyetini qazandırar.
