Qaranlıq quyudasan... Ancaq bu quyudan çıxmaq ancaq ve ancaq senin öz elindedir. Yadında saxla, sen özün özünü çıxartmasan heç kesin uzatdığı el seni yuxarı qaldıra bilmez.Yuxarı bax, görürsen hava nece temiz ve işıqlıdır. İndi de etrafına bax. Çox qaranlıqdır ele deyilmi? Etrafın senin bu günkü günlerindir. Yuxarı senin gelecek günlerin.
İki seçimin var:
1. Sen “bu qaranlığa gözüm alışıb, burası rahatdır, sakitdir, eladır” deyib burda otura da bilersen.
2. Özünde güc tapıb sadece 100 defe, milyon defe olsa bele yuxarı atıla da bilersen.
Bilirem, deyeceysen: “Men her defe yuxarı atılanda ve quyudan çıxmağı bacarmayıb yere çırpılanda canım inciyir, ümidlerim snür, alnıma yazılan taledir bu sevgi..qebul edirem” deyirsen. (“Heyranam” senin özünü veziyyetden çıxarmağa çalışan bu behanelerine).
Düz demirsen!! Alnına yazılan bu deyil!!Alın yazısını oyuncaq edib elinde mene gösterme!!Axı, sen özünde yaxşı bilirsen ki, düşdüyün o qaranlıq quyunun adı nedir: “Hissler”. Ağıl senin yanında deyil. O yuxarıdan sene baxır ve seni sesleyir:
-Çıx, çıx yuxarı men seni gözleyirem!! Bir defe de cehd ele!! Sen bacaracaqsan!!
Sesi zeif gelir qulaqlarına elemi? Yox, eslinde o var gücüyle qışqırıb seni sesleyir. Sadece bu quyu divarları, yeni hisslerin sene mane olur eşitmeye:
-Eşitme, eşitme onu!!!-deyirler sene
Ve sen de onlara inanıb ağılın sesini eşitmemek üçün qulaqlarını tıxayırsan. Amma özünde yaxşı bilirsen ki, düz elemirsen. Yadında saxla, yorulanadek cehd ele quyudan çıxmağa. Minde olmasa da, milyonda çıxacaqsan. Qoy her defe çırpılanda ayaqların ağrısın. Bu ki, vicdanının ağrısından cox yaxşıdır.
Bilirsen, bu gün ayaq ağrısına döze bilmeyen insan sabah vicdan ağrısı ile üz-üze qalır. O ağrı ise dünyadakı bütün ağrıları diz çökdürüb önünde.Ve bütün ağrılar qebul edirler ki, vicdan ağrısı onların başında kraldır, şahdır ve heç birinin evez ede bilmeyeceyi liderdir. O ağrıya tab getire bileceksenmi...? Özün düşün. O ağrı intihara, psixi pozğunluğa en yaxın ve en asan

[1] 2 3 >>