Bir nefer öz emellerini riyadan heç cür temizleye bilmirdi. Bütün ibadetlerini, savab işlerini qeyri-semimi şekilde, ya kiminse xoşuna gelmek, ya menfeet elde etmek, ya da camaatın gözünde hörmet qazanmaq namine edirdi. Özü de bu xasiyyetden eziyyet çekirdi. Amma ne qeder çalışırdısa, riyakarlıq merezinden qurtula bilmirdi. Bir gün qet etdi ki, hamının nezerinden uzaqda, tenha bir bucaqda ibadet edib Allaha yalvarsın, Allahdan ixlas ve semimiyyet dilesin. Qerara aldı ki, gece şeher kenarında yerleşen, heç kimin gedib- gelmediyi, baxımsız qalmış mescide getsin ve orada sehere kimi ibadetle meşğul olsun. Burada onu narahat edecek, niyyetine xelel getirecek kimse olmamalı idi. Geceyarı heç kime demeden hemin mescide geldi. Hava soyuq idi, yağış yağır, ildırım çaxırdı. Hemin adam özünü mescide yetirib içeri girdi, düz mehrabın qabağında canamazını yere serib ibadete başladı. Bir azdan qapının cırıltı ile açıldığını eşitdi. Kimse mescide girmişdi. Qapı namaz qılanın arxasında yerleşdiyinden kimin geldiyini göre bilmirdi; bunun üçün namazını pozub qibleden dönmeli idi. Eslinde bu, ona heç lazım da deyildi. Mescidde ondan başqa kiminse olduğunu bilmek kifayet edirdi. Öz- özüne düşündü: “Yeqin ki, bu adam indi menim namazımı seyr edir. Sabah bütün şehere xeber yayılacaq ki, men nece dindar adamam; bu havada, geceyarı, kimsesiz mescidde ibadet edirem. Sabah hamı meni terifleyib alqışlayacaq”. Riyakar abid bunu düşünüb namazlarını daha artıq şövqle qılmağa davam etdi. Qiraeti xüsusi belağetle oxuyur, rüku ve secdeleri qesden uzadır, zikr deyib tesbeh çevirir, dua edirdi. Xülase, bildiyi bütün ibadetleri icra etmeye çalışırdı. Namaz qıldıqca xoşhal olur, sabah eşideceyi terifleri düşündükce sevinirdi... Bu minvalla gece keçdi, sübh açıldı. Hava işıqlananda mescidin içerisi de aydınlaşmağa başladı. Riyakar abid sübh namazını da bütün "desgahı" ile qılıb qurtarandan sonra canamazını yığışdırıb ayağa qalxdı. Mescidin qapısına yaxınlaşanda ne qeder o teref-bu terefe boylandısa

[1] 2 >>