Onunla mütleq danışmalıyam.
Vasif bey çaresizce çiynini çekib dedi:
-Oğlum burda deyil, Südabe müellimegildedi. Sağ olsun, hüzürü o vermek istedi. Mende qızı gönderdimki kömek etsin.
Murad Vasif beyin neyise gizletdiyini hiss etsede, bunu araşdırmağa vaxtı olmadığından:
-Oldu, onda men ora gedim. Sağ olun.-deyib maşınına teref getdi.

Benövşe sebirsizlikle xalasının telefonla danışığının bitmesini gözleyirdi.(müellif: Cemile Memmedli) Sonunda xalası telefonu bağlayıb, Benövşeye baxıb gülümseyerek dedi:
-Danışdım. 15 deqiqeye gelecek maşın.
Benövşe bu xebere sevinse de, birden ağlına gelmiş fikirden tutulub dedi:
-Men...men o evden paltarlarımı götürmeliyem.
Xalası ona yaxınlaşıb:
-Heç ne lazım deyil. Bakıda sene en gözel paltarları alacam.-deyib gülümsedi.
Benövşe bu xebere uşaq kimi sevinib, xalasını qucaqladı. Eslinde o gözel paltarlara göre yox, Muradı görmek mecburiyyetinde olmayacağına sevinirdi. Çünki bilirdiki Muradı gördüyü anda, ezablar bahasına aldığı gücü itirecekdi.

Murad kend arası eyri yollarda maşını sürerken, beyni yüzlerle sualla meşğul idi. Anlayırdıki hissiyatı onu aldatmayıb, bu işde nese var. Ne anasını, ne de Benövşeni tam günahlandıra bilmirdi. Bütün suallarına cavab tapmaq üçün Benövşe ile danışmalı idi. Sonunda Südabe müellimenin evine çatıb, maşından endi. O qeder heyacanlı idiki, darvazanı döymeden içeri keçdi. Südabe müellimeni heyetde görüb, sevinerek ona yaxınlaşıb:
-Salam müellime, necesiz? Bağışlayın, Benövşe burdadı, onu çağıra bilersiz?-deyib ümid dolu gözlerle ona baxdı..
Südabe müellime xalatının cibinden çıxartığı qatlanmış vereqi ona uzadıb dedi:
-Oxu...
Murad heç ne anlamasada, kağızı ondan alıb sebirsizce oxumağa başladı:
"Salam. Nece başlayım bilmirem. Belke de, indi menden zehlen gedir. Eslinde indi menimde özümden zehlem gedir. Çox aciz oldum hemişe. Ezildim...amma menim kimi ezilenleri görüb susmağı öyrendim. Ne qeder düzgün olmadığını bilsemde, susdum atamın çekdirdiyi eziyyete, ananın etdiklerine.

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 17 >>