dedi:
-İndi o düzgün düşüne bilmir. Sen bu gece qal, sabah danışarsız.

Artıq gece olmuşdu. Südabe müellime ve xalası yatmışdı. Benövşe ise dünenden düşündüyünü etmek üçün yatmamışdı. Gece 3de ayağa qalxıb sakitce metbexe teref getdi. Masanın üzerindeki bıcağa biraz baxsada, bu fikirden vaz keçib,
qapıya teref getdi. Başqa vaxt gece çöle çıxmağa qorxan Benövşe, indi hissizce kendin aşağısına teref gedirdi. Kende qulaq batıran sessizlik çökmüşdü. Ne gece quşları oxuyurdu, ne bir heyvan ses salırdı. Sanki Ay bele Benövşenin öz meqsedine çatması üçün yolunu işıqlandırırdı. Sonunda istediyi yere çatdı. Bir addım qabaqda derin yarğan vardı. Benövşe gecenin qaranlığında dibi görünmeyen yarğana baxıb, bir addım daha atdı. Ayağının altında torpaq ovulub, yarğanın dibine tökülerken öz-özüne pıçıldadı:
-Niye yaşayım...kimim qaldı menim...
-Niye yaşayım...kimim qaldı menim...
Yarğanın kenarından son addımı atmaq isteyirdiki, qarnında yaranan güclü ağrıdan diksinib bir addım geri çekildi. Ağrıya dözmeyib, dizleri üste çökdü. Özüde hiss etmeden gözünden yaş süzülürdü... Axan her damla üreyine yığılıb qalmış kederi, kini, acizliyi özüyle aparırdı sanki. Artıq hönkürürdü, getdikce hayqırışa çevrilen ses tonuyla öz-özüne danışmağa başladı:
-Besdi...yoruldum. Bezdim bütün bunlardan...Bezdim! Niye ancaq men?! Niye?! Anam...inandığım Murad! Anam meni tek qoyub getdi... Bes Murad?! O söz vermişdi...meni esla incitmeyeceyine söz vermişdi! Bes indi hardadı?! Niye gelib xilas etmir meni...niye axı...
Hele de göz yaşlarını saxlaya bilmesede, ağır bir yükden qurtulmuşdu sanki. Derinden nefes alıb ayağa qalxdı. 10 deqiqe evvel özünü atmaq istediyi yarğana, indi qorxudan titreyerek baxdı. Sanki indi gecenin qaranlığını, havanın soyuqluğunu hiss edirdi. Geri qayıdış yoluna baxanda, bura hansı cesaretle geldiyini anlamadı. Ele bil gecenin yarısı bura
cesaretle geldiyini anlamadı. Ele bil gecenin yarısı bura gelen başqa Benövşe idi, yarğanın qaranlıq dibine özünü atmış

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 17 >>