qala qışqırdı:
-Ne?! Neynemisen sen?! Get! Get yalvar, düş ayaqlarına, bağışlasınlar seni! Get demirem?!
Benövşe atasının qezebine fikir vermeden, sakitce dedi:
-Getmeyecem...bu eve birde gelme dedi...
Vasif bey Benövşenin çiyninden tutub bütün gücüyle silkeledi:
-Axmaq! Nece yeni 'getmeyecem'! Artıq ora senin evindi! Bu eve heç meyidin bele gele bilmez! Başa düşürsen?!
Benövşe vecsizce atasına baxıb:
-He... Bu evde onsuzda bir meyid var, neçe illik eziyyetin boşa getmedi "ata".-deyib acı-acı gülümsedi.
Vasif bey bir defe de olsun ona cavab qaytarmayan qızının indiki cesaretinden donub qaldı. Sonra özüne gelib, elini qaldırıb onu vurmaq isteyende, sureni bitiren Südabe müellime onun elini havada tutdu. Qezeble Vasif beyin üzüne baxıb dedi:
-Nedi?! Düz demir?! Yazıq arvadın qolundaki göyertileri gördüm. And olsun ALLAHa, bu qıza bir çırtma bele vursan seni polise vererem!
Vasif bey Südabe müellimenin dediklerinden qorxub, bir-iki addım geri çekildi. Eri öldükden sonra, oğlunu müellim maaşı ile böyüden Südabe müellimenin dediyini ede bilen qadın olduğunu bilirdi. Sesinin tonunu biraz aşağı salıb dedi:
-Müellime kim bilir o ne eliyib ki, qovublar. Günahı olmasa qovmazlarki.
Südabe müellime, Vasif beye baxıb, özüne mexsus hökmle dedi:
-Vasif kişi, ne bilirsen günah qızındadı? Bir soruşdunki?
Vasif bey vecsizce çiynini çekib dedi:
-O aile hörmetli ailedi. Mütleq günah bu neybetdedi. Getsin özünü bağışlatsın. Bu evde yeri yoxdu da onun.
Südabe müellime Vasif beye iyrenirmiş kimi baxıb, Benövşenin elinden tutub:
-Senin evinde yer yoxdu, menim evimde var! O arvadın meyidine de elini vurma. Özüm sabah gelib hell edecem her şeyı.-deyib, Benövşeni arxasıyca çekib evden çıxdı.

Benövşe bütün geceni gözlerini bir nöqteye dikmişdi. Südabe müellimenin bütün cehdlerine baxmayaraq bir kelme bele danışmamışdı. Ancaq susurdu, heç ağlamırdıda.
Südabe müellime anasının hüzürünü öz evinde verirdi. Eve gelib, oturan qadınlar ona baxıb öz aralarında pıçıldaşırdılar.

<< 1 [2] 3 4 ... 17 >>