Bir gün çox varlı bir aileye malik
olan ata kasıb insanların
yaşayışını balaca oğluna
göstermek meqsedi ile
şeherden kenarda, qısa bir
sefere çıxır.
Onlar bir neçe günlerini cox
kasıb bir ailenin fermasında
keçirirler ve oğlan onların
yaşayışını diqqetle seyr edir.
Bunlar seferden qayıdarken ata
oğlundan soruşur: He oğlum
sefer nece idi?
Çox gözel idi, ata.
O kasıb ailenin nece çetinlikle
yaşadığını gördün? Ata soruşdu.
He lap yaxşı gördüm, oğul
cavab verdi.
Onda de görüm bu seferden sen
ne öyrendin? Ata soruşdu.
Oğul çekinmeden cavab verdi:
Men gördüm ki bizim bir itimiz
var ancaq onların dörd.
Bizim heyetimizde hovuz var,
ancaq onlar sonu olmayan bir
çay qırağında yaşayırlar.
Bizim heyet sadece fenerlerle
bezenib, lakin onlar göydeki
ulduzlara malikdirler.
Biz yaşamaq üçün torpağın
yalnız bir hissesinde ev tikmişik,
ancaq onlar sahelere
malikdirler.
Bizim xidmetçilerimiz var ancaq
onlar başqalarına xidmet
edirler.
Biz erzaqlarımızı alırıq ancaq
onlar öz qidalarını yetişdirirler.
Biz bizi qorumaq üçün evimizi
hasara almışıq lakin onlar onları
qoruyan dostlara malikdirler.
Oğlanın atası bir söz demeden,
sadece oğluna teeccüble
baxırdı.
Ata sene teşekkür edirem ki sen
mene bizim nece kasıb
olduğumuzu vaxtında sübut
etdin.
Çünki, onlar ne qeder
çetinliklerle yaşasalar da,
onların heyatı bizimkinden
daha gözel ve daha menalıdır
