Çox şey olacağını sandığım amma heç bir şey olmayacağını bildiyim halda, ağılına gelmek isteyirem. Bir mahnının sözünde xatırladığında ola biler. Bir yazıdan çox sıxılıb, bitirmediyin bir anda da. Bilmirem ki, bir yoldaşının haqqımda behs etmesi. Bir televiziya proqramı. Amma gelmeliyem necese, izah ede biliremmi, anladınmı? Çünki insan beyninde yaşadar, beyninde öldürer. Beyninde öldürdüyün şeyleri, şüuraltında da öldürersen. Ne qeder derinlere gömsen bele, yerinden çıxartmaq da o qeder çetin olar. İndi anlayırsanmı? Gelmeliyem çünki, bütün gün "hardadır" deye düşündüyün birinin seni düşünmediyini düşünmek, bezen çox çetindir. Bezen çox qeyri-mümkün. Bezen "olmaz artıq" desen de, bezen böyük ümidlerle qurduğun; "mütleq gelecek" cümlesi kimi. Bitdiyine qeti gözle baxaraq inandığın bir şeyi yeniden başlamaq, qeyri-mümkün görüne biler. Çox çetin ola biler. Hetta istediyim heç olmaya biler. Amma, birinin ağılına geldiyini bilmek, bunu bilerek "Yene de" yle başlayan cümleler qura bilmek, inan bir insanı çox xoşbext eder. Ele xoşbext eder ki, bunları düşündürmek, bunları yazmaq mecburiyyetinde qalmazsan.
Buna göre ağılına gelmek isteyirem. Buna göre, ağılına gelsem eger, artıq heç çıxmamaq isteyirem.
