yoldaşım birinci uşağı dünyaya
getirende menim heç otuz yaşım
da yox idi. O geceni heç vaxt
unuda bilmirem. Boş danışıqlarla,
qeybetle ve edebsizlikle keçmiş
yuxusuz bir gece... Men, esasen
nağılbaz idim ve başqaları barede
danışıb camaatı güldürürdüm.
Onlar da uğunub gedirdiler, sanki
ocağa neft atırdılar... Menim qeyri-
adi “talantım” var idi – camaatı
mesxereye qoyub onları ele
salırdım. Her hansı bir adamı
sesinden tutmuş teleffüzüne kimi
parodiya ede bilirdim... Hetta yaxın
dostlarım da menim
istehzalarımdan yaxa qurtara
bilmirdiler. Gülüş obyektine
çevrilmemek üçün bezileri
menden aralı gezmeye
başlamışdılar.
Ele hemin gece men bazarda ele
saldığım kor bir dilençi barede
danışırdım. Günorta bazarda
olarken, men ona badalaq
vermişdim, o da kontaycasına
yıxılmişdı. Etrafdakılar ise onun
yıxılmağına gülmekden birteher
olmuşdular, onlara lezzet etmişdi.
Adetim üzre eve yene gec
gelmişdim. Xanımım meni
gözleyirdi. O, hamile idi ve azad
olmağının vaxtı azalmışdı. Titrek
sesle soruşdu:
- Reşid, harda idin?
Men de istehza ile:
- Marsda idim. Özüm ağılda
olanlarla bir yerde.
O, çox zeif görünürdü. Danışanda
göz yaşları onu boğurdu:
- Reşid, berk xestelenmişem.
Tesevvürüne de getire bilmezsen
nece... Vaxt da çatıb, uşaq her an
dünyaya gele biler...
Dodaqlarını sıxdı. Göz yaşları ise
mecrasından çıxan çay kimi
yanaqlarından axırdı. Başa
düşdüm ki, o, dünyaya uşaq
getirmelidir, men ise daha ciddi
olmalıydım, daha çox ona vaxt
ayırmalıydım. Axı o, doqquzuncu
ayda idi... Tez onu xestexanaya
çatdırdım.
Heyat yoldaşımı doğum şöbesine
apardılar. Orada uzun müddet
iztirab çekdi...
Onun azad olmasını sebrle
gözleyirdim. Doğuş ağır
olduğundan men artıq onu
gözleye bilmedim. Yorulub eve
getdim. Xestexanada telefon
nömremi qoydum ki, uşaq
dünyaya gelen kimi men zeng
edib xeber versinler.
Teqriben bir saatdan sonra mene
zeng edib uşağın doğulduğunu
xeber verdiler. O saat xestexanaya
qaçdım. İlk soruşduğum ise

[1] 2 3 ... 6 >>