Qedim zamanlarda bir hökmdar var idi. Bu hökmdar çox varlı idi. O, var-dövleti ile öyünmekden böyük hezz alırdı. Hara getse, öz var-dövletinden danışırdı. Hökmdarın ağıllı bir veziri var idi. Böyük de, kiçik de onu çox sevirdi...
Bir gün hökmdar veziri ile söhbet edende, “Sen dünya görmüş bir adamsan. Hamının sene böyük hörmeti var. Bilmek isteyirem, göresen, menim var-dövletim haqqında ne düşünürsen?” , - deye soruşdu. Vezir diqqetle hökmdara baxıb dedi: “Ferz edin ki, ucsuz-bucaqsız bir sehradasınız. Susuzluq sizi elden salıb. Hiss edirsiniz ki, artıq ölüm de çox uzaqda deyil. Bu vaxt size bir fincan su verseler ve evezinde var-dövletinizin yarısını isteseler, verersinizmi?” Hökmdar, “Elbette ki, vererem“, - deye cavab verdi. Vezir davam etdi: “Ferz edek ki, susuzluğunuz yene artdı. Taqetden düşdünüz. Yene size bir fincan su verseler ve evezinde var-dövletinizin yarısını isteseler, verersinizmi?”. Hökmdar bir qeder fikirleşib, “Tebii ki, vererem”, -dedi. Artıq son sözü demek vaxtı idi: “Madam ki beledir, onda bu var-dövletle öyünmeye deymez. Çünki onun qiymeti iki fincan sudan artıq deyil”.
